Crowdfunding

Ik sta aan het begin van iets compleet nieuws... en dat wil ik graag met jullie delen.
Vooral het waarom zal ik hier wat meer toelichten.

Kinderboek

Er komt een kinderboek... ik heb een kinderboek geschreven! En niet zomaar een kinderboek, maar eentje over Amsterdam en Amsterdamse geschiedenis. De titel: "Verhalenstad Amsterdam, de avonturen van Davey & Rosa". Het begon twee jaar geleden met een vaag idee en wat regels op papier. Nu staat een lang gekoesterde wens, want dat is het, op het punt om uit te komen. Zoals ik al eerder blogde, vind ik het enorm belangrijk om iets na te laten voor toekomstige generaties en om geschiedenis door te geven. Nu heb ik het boek geschreven wat ik zelf vroeger graag had willen lezen. Het is een hele spannende tijd geweest. De eerste keer dat de verhalen door iemand anders gelezen werden, de eerste keer dat ik de tekeningen zag en dan nu de stap om het groots aan te pakken.

Zelf doen

Een ding wist ik zeker... ik wilde het niet door een uitgever laten doen. Uitgevers nemen je een heleboel werk uit handen en dat was eigenlijk precies wat ik niet wilde. Ik wil zelf de controle houden over het eindproduct. Bovendien liggen de prijzen hoger, omdat iedereen er wat aan moet verdienen. Goed, dus gaan we het zelf doen! Dat is heel veel werk, maar wel werk waar ik heel veel zin in heb. Maar iedereen heeft wel eens hulp nodig en bovendien is het leuker om dingen samen te doen en mensen erbij te betrekken. Dus crowdfunding werd de beste oplossing

Crowdfunden

Bij crowdfunden ben je niet afhankelijk van financiële instellingen of organisaties voor een groot bedrag of lening. Een heleboel mensen storten een kleiner bedrag om zo het geld bij elkaar te krijgen. En die mensen krijgen daar dan iets voor terug. Eigenlijk bestellen zij het boek voordat het er is, met soms nog leuke extra´s. Leuk voor mij, want ik krijg zo het benodigde bedrag binnen en kan het boek gaan maken zoals ik het in gedachten heb. Leuk voor de investeerders, want zij krijgen niet alleen een fantastisch boek, maar soms ook nog leuke extra´s. En zij zijn betrokken bij iets waar mijn hele ziel en zaligheid inzit. Er zijn verschillende organisaties waar je crowdfunding kan laten doen. Maar ook dat gaan we niet doen. Ten eerste wil zo´n organisatie een percentage hebben en gaat het alleen door als het gehele doelbedrag gehaald wordt

Niet bij Verhalenschat dus! Ik ga, samen met jullie, mijn droom verwezenlijken en het boek komt er!. Ik ga alles op mijn eigen manier doen en ik hoop dat jullie mij daarbij willen helpen.

Kijk voor meer info op verhalenstadamsterdam.nl

Voetbal

Eigenlijk zou ik nu een blog gaan schrijven over de link tussen verleden en heden, maar mijn hart loopt over van iets anders... voetbal!

Fanatiek

Van jongs af aan kijk ik alle wedstrijden van het Nederlands Elftal, daar ken ik ook het Wilhelmus van :). En als echte Amsterdamse natuurlijk ook alle wedstrijden van Ajax. Hen heb ik in ´95-´96 alles zien winnen. We hebben zelfs gevraagd of we op school de strijd om de wereldbeker mochten kijken. In de jaren die volgden, is mijn fanatisme alleen maar groter geworden. Elke wedstrijd voel ik de passie opladen. Elke wedstrijd schreeuwen, analyseren en mijzelf de beste coach vinden. Bekend is ook het incident waar ik van frustratie een afstandsbediening door de kamer smeet, ja met voetbal gaan alle remmen los.

Nederland

Gisterenavond was de kwartfinale van Nederland tegen Costa Rica en het was een oranje rollercoaster-ride. Overmoedigheid, hoop, geloof, wanhoop, ontreddering en ontlading... ze kwamen allemaal voorbij in een voortdurende stroom begeleidt door hartkloppingen, schorre kelen en zelfs hoofdpijn en fysieke misselijkheid. Voetbal maakt van de meest bescheiden types grofgebekte, vloekende, schreeuwende, rood aangelopen bootwerkers en van de meest stoere grote bekken, angstige weggescholen types die bidden om een wonder. En dan die strafschoppen... ooo die vreselijke strafschoppen. Dat kost me een jaar van mij leven.

Emoties

Waarom is het dan zo verschrikkelijk verslavend? Waarom gaan we er allemaal in mee?
Omdat in die kleine periode heel normaal is dat je tegen de tv schreeuwt, dat het opeens niet meer uitmaakt uit welke stad je komt. dan zijn we allemaal 1. De emoties, de passie, de adrenalinekick... dat is wat er zo verslavend is. En de ultieme euforie als we winnen natuurlijk. Ja als we winnen. Want hoewel ik altijd graag voetbalster had willen worden, zijn mijn kwaliteiten daar toch echt niet goed genoeg voor. En toch voelt het alsof wij gewonnen hebben. Wij hebben daar toch staan schreeuwen, staan meeleven en staan discussiëren. Dat is ook heel belangrijk. Wat zou een team zijn zonder fans? Zo leuk is zo´n groot stadion niet zonder publiek.

O ja die blog over heden en verleden komt wel hoor... als deze emoties weer een plaatsje hebben gekregen.

Herontdekkingsreiziger

Bij rondleidingen laat ik mensen altijd graag verborgen en geheime plekken zien. Ik mag mensen graag verrassen met nieuwe dingen. En dat geldt ook voor mijzelf. 

Deuren openen

Een deur waarbij niet in eerste instantie duidelijk is waar het naartoe gaat. Ik moest kijken of het open kan. Een smalle ruimte waar je nauwelijks doorheen kan kijken. Ik moet toch ergens een gaatje vinden om door heen te kijken. Een onbekende straat? Ik loop er meteen in. Het is een oncontroleerbare nieuwsgierigheid en een hang naar dingen ontdekken die niet iedereen ziet, terwijl ze soms letterlijk voor het oprapen liggen. Met andere ogen naar dagelijkse dingen kijken en mijzelf blijven verwonderen. En mijzelf constant afvragen... wat zou daar achter liggen? Wat zou het verhaal daarvan zijn?

Herontdekken

Maar ik heb het niet alleen met plaatsen hoor. Voor mijn bedrijf Verhalenschat doe ik ook veel onderzoek in archieven. Een eerste blik op een tot dan toe niet eerder ingezien en stoffig privé-archief en mijn hart gaat snel kloppen. Wat voor schatten zullen hier liggen? Jarenlang lagen ze te wachten tot ik ze zou herontdekken. Zo voel ik mij ook eigenlijk een beetje... een een schatgraver, altijd op zoek naar bijzondere dingen in eigen stad . Overal een avontuur van maken en nieuwe ontdekkingen doen. Als een ontdekkingsreiziger uit de 21e eeuw. Maar de dingen die ik onderzoek bestaan al, ze worden alleen herontdekt. Dus eigenlijk ben ik een herontdekkingsreiziger.

Doorgeven

Het is absoluut niet mijn bedoeling om al deze nieuw ontdekte schatten voor mijzelf te houden. Dat zou geen nut hebben. Stel nou dat Vespucci, Columbus en James Cook dat gedaan hadden? Ah ik heb een nieuw land ontdekt, maar ik hou het lekker voor mijzelf. Nee hoor, ik kan niet wachten om het zo snel mogelijk naar buiten te brengen. Of het nou een zeldzame vondst in het archief is, of een ontdekking in de familiegeschiedenis. Als ik niet kan wachten tot ik thuis ben, biedt de telefoon uitkomt. Wat ik nou weer gevonden heb! Ik vind het ook belangrijk dat deze verhalen doorverteld worden, want dan worden ze bewaard voor volgende generaties. Dat dan ergens over 40 jaar iemand zegt... weet je wat Angelique een keer gevonden heeft in een archief.

Mijn leven lang zal ik dit soort schatten blijven proberen te ontdekken. Dwalen, van de gebaande paden af, deuren open doen en stoffige kelders en zolders overhoop halen. 
Een van mijn inspiratiebronnen heeft eens gezongen:
"Toch zal ik elke dag verdwalen, dat houdt de zaak in evenwicht"

Verandering

Ik ben nu ruim 3 maanden bezig met de herstart van mijn bedrijf. Tijd voor een tussenstandje...

Focus

Wat ik vooral moest leren was focus en het verleggen van mijn focus. Ik vind altijd van alles leuk en alles interessant. Hoor ik over een leuk project, dan is het al vrij snel JA! Ik wil niks missen en alles meemaken. Newsflash.. Dat kan helemaal niet. Geprobeerd heb ik het wel, maar daar werd ik alleen maar ongelukkiger en minder productief van. Ik moest keuzes maken, ik blogde daar eerder al over, en mij gaan focussen op dat wat ik het belangrijkste vind. Ik kreeg goed advies van een coach... als je hier ja tegen zegt, waar zeg je dan (onbewust) nee tegen? Dat en het besef dat als je alles probeert te doen, ik er zelf aan onder door zou gaan, heeft er toe geleid dat ik mij ben gaan focussen op de dingen die ik het allerliefst wil en positief er in ga staan. Wat je aandacht geeft, groeit.

Wat je aandacht geeft, groeit

En dat bleek helemaal te kloppen! Wat ik al mijn aandacht begon te geven, begon te groeien. En er begonnen ook dingen op mijn pad te komen. Ik wilde heel graag een lesprogramma doen en ben mij daar op gaan focussen. Ik kreeg door een toevallige ontmoeting de contactgegevens van mijn oude leraar. Dat leidde tot een gesprek over het lesprogramma. En nu ga ik voor mijn oude school een uitgebreid lesprogramma en een onderzoek doen. Ook gaan wij een boek uitbrengen over de geschiedenis van de school. Alles wat ik graag wilde doen, komt hier in samen. 

Profileren

Een van de andere dingen die ik heel graag wil, is het uitgeven van een kinderboek met korte avonturenverhalen over Amsterdam. Dus daar ben ik mij ook op gaan focussen. Ik kreeg goede invallen en binnen een aantal weken had ik al 10 verhalen af. In al die weken en de periode daarvoor bestonden de verhalen alleen voor mij. Eerst zaten ze alleen in mijn hoofd of ergens op een kladblaadje. Later stonden ze op mijn laptop, waar alleen ik ze kon lezen. Dat was natuurlijk de bedoeling niet. De verhalen moeten door anderen gelezen worden en uiteindelijk ook gepubliceerd worden. Ik moest het dus wel naar buiten brengen en het ook bij anderen onder de aandacht brengen. En dat vond ik doodeng! Het moest echter wel gebeuren. Had ik niet zelf in een eerde blog verkondigd dat je moest durven om jezelf kwetsbaar op te stellen? Dus dat heb ik ook gedaan. De reacties waren positief en opbouwend.

Verandering

Ik heb zoveel geleerd de laatste maanden over hoe dingen wel en niet aangepakt moeten worden. Dat als je je bedrijf wil aanpakken, dat je ook en vooral jezelf aan moet pakken. De manier waarop je dingen doet en hoe je op situaties aanpakt. Ik heb mijzelf moeten uitdagen en zal dat ook moeten blijven doen. Op dit moment ben ik zelfs verder dan ik verwacht had. De laatste maanden is er ongelooflijk veel veranderd in mijn manier van denken en dus ook in mijn manier van werken. Ik voel mij ook anders en dat is soms doodeng, want ik heb geen idee hoe ver dat nog gaat. Maar dit is wat ik wil, dus ik kan niet wachten om er achter te komen. 

Op avontuur met Verhalenschat

Verhalenschat komt met een project speciaal voor kinderen! 
Maar waarom eigenlijk?

Kinderen

Natuurlijk ten eerste vanwege de kinderen. Kinderen zijn zo nieuwsgierig, enthousiast en weten zich altijd te verbazen. Om door de ogen van de kinderen naar de stad te kijken, is alsof je zelf continu nieuwe dingen ontdekt. Kinderen zijn de toekomst en als wij hen leren om op zoek te gaan naar verhalen en om verder te kijken dan wat je ziet, dan zullen zij dat misschien wel doorgeven aan hun kinderen.

Kind in jezelf

En dan is er natuurlijk nog de kleine Angelique. Het kleine meisje dat ik ergens diep van binnen altijd zal blijven. Wat had ik nou geweldig gevonden toen ik klein was? Lezen en rekenen was ik ontzettend goed in. Ik had al vrij vroeg het hoogste niveau bereikt. En dat in een tijd waarin mensen nog niet echt wisten wat ze met hoogbegaafdheid aan moesten. Ik wilde uitdaging, aparte dingen doen en erop uit gaan. En dat is precies wat ik nu ga doen! En omdat het niet bestond toen ik klein was, heb ik het nu maar zelf bedacht. Volwassen Angelique gaat doen wat kind-Angelique altijd al had willen doen.

Onderwijs

Tenslotte is er ook nog een groter doel.. een klein, maar wezenlijke verandering bijdragen aan het onderwijs. Onderwijs is zoveel meer dan alleen lezen en rekenen. En er is zo weinig ruimte voor kinderen om zelf te ontdekken wat ze leuk vinden en waar ze goed in zijn. Teveel regels en testen en te weinig ruimte voor het individu en creatieve ontwikkeling. Daarom heb ik een lesprogramma ontwikkeld waarin kinderen zelf het soort opdracht kunnen kiezen waar ze zich het prettigst bij voelen, waar hun interesses en sterktes liggen. Wil je een toneelstukje maken? Doen! Wil je liever boeken doorspitten in de bieb? Doen! Of misschien toch liever gewoon een gesprek aan gaan met opa of oma? Doen! Je leert er altijd iets van... al is het maar over jezelf.

Ik heb er in ieder geval erg veel zin in! En wie weet zit in een van die klassen ook wel een klein Angeliqueje die zich opeens realiseert dat je niet met de stroom mee hoeft te gaan, maar er nog zoveel andere manieren zijn om jezelf te ontwikkelen.

Verhalenschat 2 jaar!

1 juni bestond mijn bedrijf Verhalenschat 2 jaar. Dat is de administratieve datum, want het zal eigenlijk 3 of 4 juni geweest zijn dat ik de Kamer van Koophandel binnen stapte. 
Dat is nu 2 jaar geleden... Tijd voor een terugblik!

Ondernemer

Waarom ben ik eigenlijk ondernemer geworden? Zeker in een tijd dat iedereen je dat af zou raden. Het antwoord is simpel... ik moest wel. Van jongs af aan heb ik altijd een eigen bedrijf willen hebben. En omdat de baan die ik heel graag wilde, niet bestond. Toen heb ik het maar zelf bedacht! Mijn eigen bedrijfsformule gecreëerd naar iets wat ik heel graag wilde. Ik wilde onderzoek doen en verhalen delen. Het verhaal achter gebeurtenissen, dat intrigeerde me. Daar wilde ik iets mee doen en dat heb ik dus ook gedaan. Bovendien was werken voor een baas echt niets voor mij. Ik kon daar mijn creativiteit niet in kwijt. 

Ontwikkeling

Ben ik dan altijd een zakenvrouw geweest? Nee... in het begin was ik vooral een gedreven, ondernemend type met een enorm goed idee. zaken doen heb ik echt moeten leren. Ik moest mij ontwikkelen als zakenvrouw en ontdekken wat wel en niet werkt voor mijn bedrijf. Maar als ik nu terug kijk op alle leuke dingen die ik gedaan heb en de ontwikkelingen die ik heb door gemaakt, dan ben ik zo trots op mijn zelf. Twee jaar geleden toen ik voor de deur van dat immense KVK-gebouw stond, heb ik nooit kunnen denken dat ik nu zo ver gekomen zou zijn. Ik heb mooie projecten mogen doen. Ik heb zo ontzettend veel leuke en interessante dingen gedaan. En nog meer interessante mensen ontmoet. Allemaal dingen die nooit gebeurd waren als ik niet een eigen bedrijf had opgericht. 

En nu?

Heel soms twijfel ik of ik er goed aan gedaan heb, maar dat gevoel is altijd zo over. Ik zou dit nooit meer los kunnen laten. Voor mij is het nu bijna als adem halen geworden. Ik ben nu twee jaar verder, maar eigenlijk heb ik het gevoel dat ik net pas begonnen ben. Er zijn nog zoveel plannen die ik uit wil voeren, nog zoveel ideeën die op het punt staan naar buiten te komen. Ik blijf nieuwe projecten doen. Ik blijf mijn bedrijf ontwikkelen. 

Het waren twee fantastische jaren en ik heb enorm veel zin om er nog veel meer van te maken :)

De taart op de foto´s is trouwens gemaakt door Denise van der Pol... zij maakt geweldige taarten en cupcakes en is stiekem ook een ondernemer :)

Vrijheid

Als je mensen vraagt naar de reden waarom ze ondernemer zijn, hoor je meestal ´vrijheid´ als een van de belangrijkste.

Jippie!

Ik ben daarop geen uitzondering. Los van het feit dat ik altijd een ondernemend type geweest ben, is vrijheid een van mijn belangrijkste motivaties geweest. En het is ook zo... Ik ben nu 2 jaar zelfstandig ondernemer en ik heb heel veel vrijheid. Vooral dat ik zelf mijn eigen tijd in kan delen, is heerlijk! Ik kan boodschappen doen als iedereen aan het werk is en ik kan gewoon even 10 minuutjes gaan liggen om vervolgens tot 9 uur ´s avonds door te gaan. En er is helemaal niemand die daar wat over zegt. Doordat ik mijn eigen ritme aan kan houden en kan doen waar ik mij goed bij voel, hou ik het veel langer vol. Als ik van 9.10 tot 18.10 wil werken, dan kan dat. En als ik om half 6 ´s ochtends inspiratie krijg, dan kan ik daar meteen wat mee doen.

Niet zo jippie

Is het dan alleen maar jippie en vrijheid voor een ondernemer? Nee zeker niet! Het is keihard werken. En als zzp´er moet je alles zelf doen.. administratie, financiën, planning en je draagt alle verantwoordelijkheid. Doorzettingsvermogen en discipline zijn onmisbaar. Als ik er niet ben, is mijn bedrijf er ook niet. Ik ben dan ook heel streng voor mezelf. De rekeningen gaan gewoon door, maar er is geen maandelijks salaris, een eindejaarsuitkering en geen vakantiegeld. En als er niet genoeg geld binnen komt, heb ik een probleem. Dus ja, dat is best veel druk. En druk ervaar ik niet echt als vrijheid.

Dromen

Een gevoel van vrijheid creëer je denk ik ook zelf. Natuurlijk zitten er vervelende kanten aan ondernemer zijn. maar ik weet waar ik het voor doe. ik hou het grote geheel in gedachten. Elke dag kom ik een stukje dichter bij het realiseren van mijn dromen. En er is niemand die mij daarbij tegen kan houden of kan afremmen. Als ik iets bedenk, kan ik het uitvoeren. Daarbij ben ik niet gebonden aan werktijden,  taakbeschrijvingen of andere enge dingen. Ik kan de hele dag, avond en nacht bezig zijn met mijn droom.

Maar het mooiste van ondernemer zijn, is dat ik kan doen wat ik het allerliefste doe. En als je iets doet wat je leuk vind, is dat elke dag een gevoel van vrijheid. 

Verhalen delen

Toen ik begon met mijn bedrijf Verhalenschat, was het motto "Iedereen heeft een verhaal en verhalen zijn overal." En ik geloof daar nog steeds heilig in.

Nalatenschap.

In het begin schreef ik ook levensverhalen voor en met ouderen. En daar bleek al snel hoe bijzonder gewone levens zijn. De vrouw waar ik mijn eerste levensboek mee schreef, is kort geleden overleden. na haar overlijden sprak ik haar zoon die dankbaar was voor de nalatenschap die hij nu in handen had. hij begreep meer dingen van zijn moeder, dan dat hij tijdens haar leven ooit gedaan had. Ik ben blij dat ik daar een actieve rol in heb kunnen spelen.

Vertellen

Ik ben altijd geïntrigeerd geweest door persoonlijke verhalen van gewone mensen. want iedereen maakt wel eens iets bijzonders mee, al denken ze vaak van niet. Afgelopen zondag kwam ik ook met een aantal mensen in gesprek. Eigenlijk hele gewone mensen, allemaal 85, 90 jaar oud en allemaal hadden de oorlog bewust meegemaakt. Binnen  10 minuten kwam het hele verhaal los, ik merkte dat mensen het graag wilde delen. En er bleken inderdaad bijzondere verhalen tussen te zitten. Een vrouw die vlakbij legerbasis Soesterberg woonde, een man die zijn vader verloor tijdens de schietpartij op 7 mei 1945 en een vrouw die zich nog levendig Jules Schelvis kon herinneren.

Verloren verhalen

Nu sta ik aan de vooravond van een flink aantal wandelingen langs onbekende locaties die een oorlogsverhaal met zich meedragen. Maanden van onderzoek naar feiten en verhalen komen nu tot een indringende presentatie. Tijdens deze Sporen van de Oorlog wandelingen staan wij stil bij huizen en vertel ik het verhaal van mensen. althans dat probeer ik... de meeste mensen over wie ik vertel, hebben het zelf helemaal niet meer na kunnen vertellen. Ik heb onderzoek gedaan, gereconstrueerd en logisch bedacht wat er gebeurd is. Maar van de mensen zelf zal ik het nooit meer kunnen horen.

Daarom vind ik het zo belangrijk dat mensen verhalen blijven delen. Dus vraag aan je oma wat je altijd al wilde weten, of ga een gesprek over vroeger aan met je oude buurvrouw. Sla de verhalen op, al is het maar in je geheugen. Nu kan het nog...

Herdenken

In de week voorafgaand aan 4 mei geef ik een aantal wandelingen door Amsterdam met als thema Sporen van de Oorlog. Op locatie vertel ik persoonlijke verhalen van bezetting, vervolging en verzet.

Onderzoek

Dit project is er niet zomaar gekomen. Er zijn maanden van voorbereiding en onderzoek aan vooraf gegaan. Ik heb boeken doorgespit, archiefdocumenten ingezien en veel persoonlijke verhalen gelezen. En dat was zwaar, soms zelfs heel zwaar. En niet vanwege het onderzoek, want dat ben ik wel gewend. Het was mentaal zwaar, omdat het grootste gedeelte van de verhalen dramatisch afloopt... heel erg dramatisch. De families die uit elkaar gescheurd werden op de meest wrede manier. De kinderen die nooit de kans hebben gehad om op te groeien. Gewone mensen die verschrikkelijke dingen meemaken. Dat zijn de verhalen die je tegenkomt... En dat grijpt me verschrikkelijk aan, iedere keer weer.

Ongrijpbaar

Waarom doe ik het dan? Waarom doe ik iets wat mij confronteert met zoveel leed? Waarom onderzoek ik iets waar ik helemaal van slag van raak? Het antwoord is simpel... ik moet wel! Ik heb vanuit mezelf geen keus. Voor zolang ik mij kan herinneren ben ik gefascineerd geweest door de oorlog. Alsof iets ongrijpbaars mij daar naar toe trok. Ik wilde er alles van weten... keek programma´s en las boeken erover, zo klein als ik was. Ergens in mijn achterhoofd dacht ik als ik maar genoeg informatie in me op zou nemen, ik op een gegeven moment beter kon begrijpen hoe zoiets heeft plaats kunnen vinden. Vele jaren van onderzoek later begrijp ik de processen erachter wel, maar het gevoel nog steeds niet... hoe kan zoiets nou gebeuren?

Herdenken

Daarom vind ik herdenken ook zo belangrijk. Het is goed om eens stil te staan dat vrijheden niet vanzelfsprekend zijn en om hen te eren die deze vrijheden niet hadden of daarvoor gevochten hebben. En dan zou je kunnen zeggen... het is 70 jaar geleden, moeten we daar niet eens mee ophouden? Natuurlijk zeg ik dan nee! de thema´s zijn nog zo actueel, er kan nog zoveel van geleerd worden en er zijn nog zoveel verhalen die verteld moeten worden. Een bekend gezegde is: je bent pas echt dood als er niemand meer over je praat. Misschien is dat het... ik probeer de herinnering levend te houden.

Meer informatie over de wandelingen Sporen van de Oorlog staat op www.verhalenschat.nl

Ouderenwijsheid

Al jaren doe ik om de week op dinsdagmiddag vrijwilligerswerk met ouderen. Ooit eens begonnen als onderdeel van een opleiding hulpverlening, maar nooit meer weggegaan.

Voorlezen

Officieel lees ik voor aan (licht) dementerende ouderen. Maar we doen veel meer... door middel van verhalen van en over vroeger halen we herinneringen op en proberen op die manier het geheugen van de mensen te prikkelen. Reminiscentie heet dat met een duur woord. Het is dus eigenlijk helemaal niet de bedoeling dat ik alleen maar aan het praten ben, alhoewel ze graag naar mij luisteren. Het is de bedoeling dat ik hen uitdaag om te praten, ik geef alleen een voorzetje.

Wendingen

En dat praten doen ze maar al te graag. Over van alles. De gesprekken nemen vaak de meest bijzondere wendingen. meestal bedenken wij, de activiteitenbegeleidster en ik, vooraf een soort thema zoals school, buitenspelen of werk. En meestal eindigen de gesprekken heel ergens anders. De mensen vertellen wat ze kwijt willen, waar zij op dat moment behoefte aan hebben. natuurlijk laten we dat zo, we zijn er voor hen. Stiekem vind ik dat allermooiste wat er is. Laat de mensen hun verhalen maar vertellen. En ik vind het een eer om daarbij te mogen zijn en die verhalen te mogen aanhoren.

Wijsheden

En wat blijkt... ik steek er nog dingen van op ook! Oudere mensen hebben een hele andere kijk op het leven. Rustiger, ze hebben alles al meegemaakt en hoeven niet zo nodig van alles meer, ze hebben geen haast meer. Lesje in relaxed leven. En soms worden er regelrechte levenswijsheden over tafel gegooid. Een van mijn favorieten hoorde ik van de week... Elke keer dat je jarig bent, moet je dank je wel zeggen, want elk jaar dat je krijgt is een cadeautje. De tranen stonden in mijn ogen, want het is zo waar. Mensen van mijn leeftijd staan daar niet zo vaak bij stil, maar deze mensen wel en zij kunnen het weten.

Ik kan alleen maar zeggen... laat je eens verbazen door de grote wijsheid die verborgen zit in deze mensen. En hou hun verhalen in leven!

Geschiedenis tastbaar

Geschiedenis heeft van jongs af aan mijn interesse gehad. Als mijn ouders vroegen wat ik wilde doen, dan wilde ik naar het museum. Het Rijks of het Amsterdam Historisch (zo heette dat toen nog)

Er bovenop

En het liefst liep ik dan met mijn neus er letterlijk bovenop of tegenaan. Zo dicht mogelijk tegen de rand van het glas, dat het lijkt alsof het glas verdwijnt. Beroemd in onze familie is ook de episode dat ik als 7 of 8 jarige bijna het Paleis op de Dam uitgezet ben, omdat ik perse een fluwelen stoeltje aan wilde raken. Het zag er zo mooi uit dat ik het gewoon moest voelen. natuurlijk geen enkele aanstoot nemen aan het touw dat er omheen gespannen was. Voor dat mijn moeder en de suppoost het in de gaten hadden, had ik het al gedaan. Heel snel mijn kleine handje tegen het fluweel aan. Tot ik tot mijn grote schrik opeens de suppoost achter mij hoorde schreeuwen. Mijn moeder kon niet boos worden, omdat ze het veel te grappig vond. Maar we zijn wel maar snel doorgelopen.

Aanraken

Dit was absoluut niet het enige incident. Ik had in het Rijksmuseum al een keer in een antiek bed willen gaan liggen. Toen hebben ze me tegen gehouden.  En ik wist heus wel dat het niet mocht. Ik heb vroeger netjes geleerd dat je kijkt met je oogjes en niet met je handjes. En dat gaat goed... tenzij ik iets zie waar de geschiedenis van af druipt. dan wordt de drang te groot en moet ik het gewoon proberen aan te raken. En dan kan ik nu ook wel nog een openbaring doen. Ik ben nu 29 en ik heb het nog steeds. Afgelopen september stond ik nog met mijn gezicht tegen een goed beveiligd glas aan om zo dicht mogelijk het Tolprivilege te kunnen zien. En als ik een deur tegenkom naar een hofje, moet ik gewoon kijken of het open kan.

Tastbare geschiedenis

Gelukkig heb ik van mijn lichte obsessie mijn werk weten te maken. Daarbij weet ik hoe belangrijk het is om de geschiedenis aan te kunnen raken. Bij het huis staan waar je voorouders hebben gewoond. kunnen zien wat zij hebben kunnen zien. Zo stond ik laatst bij een voorouder-huis in een klein straatje in de Jordaan. de huizen waren nog redelijk hetzelfde en het uitzicht op de Westertoren, die hoog en dreigend boven het straatje uittorent, is zelfs helemaal niks veranderd. Je denkt de fietsen en auto's weg en poef je verplaatst je in een keer in een familie die 120 jaar geleden leefde.

Misschien is dat ook wel de kracht van geschiedenis tastbaar maken, je letterlijk kunnen verplaatsen in iemand van vroeger. Zien wat zij zien, voelen wat zij voelen. En dat gevoel delen... 

Kunst van het niets doen

Het zal niemand, zeker de mensen die mij goed kennen, verbazen... ik ben een planner. Dat durf ik eerlijk toe te geven. Ik vind plannen heerlijk! 

Overzicht

Plannen geeft overzicht en rust in het soms chaotische leven en hoofd van Angelique. Het voelt als orde scheppen in de chaos. Helderheid en overzicht. Want is mijn agenda al redelijk vol, mijn hoofd loopt soms helemaal over. Dat gaat continu door. Gedachten, ideeën, hersenspinsels noem maar op. Goed een blik op de planner en het wordt weer redelijk rustig.

Niets doen

Maar soms lukt het mij wel om heel even rustig aan te doen. Even een uurtje  niks, even geen planning, even geen constante gedachtestroom, gewoon even genoeg aan mezelf. dan ga ik even lekker een uurtje in bad zitten of even naar buiten in het zonnetje zitten. En daar kan ik zo van genieten. Maar precies op dat moment.... Krijg ik net een onverwacht telefoontje met een aanbod wat ik niet kan en wil weigeren. Of krijg ik een geniale inval...

Haren wassen

Zo ook een paar weken geleden... na een drukke werkweek met veel afspraken, had ik een uurtje voor mijzelf (ingepland natuurlijk :)) Bad vol laten lopen, zooitje schuim erin, kaarsjes aan... heerlijk! Geen geluid aan en ook het geluid in mijn hoofd ging even uit... even maar. Want daar in alle stilte kreeg ik een geniale inval over hoe ik een plan aan moest pakken wat ik al heel lang wilde doen. Dan hou ik het ook niet meer en moet er meteen wat mee gedaan worden. Ik gunde mij nog net de tijd om netjes mijn haren te wassen, sprong een paar minuten later uit bad en begon nog na druipend mijn plan uit te werken.

Ik kan het iedereen aanraden... zeker met een druk hoofd als het mijne. Doe eens een keer lekker helemaal niets! En dan opeens valt alles op zijn plek. Gebeurt dat niet? Dan ben je in ieder geval lekker uitgebreid in bad geweest :)

Belang(rijke) Geschiedenis

Vandaag heb ik mij een beetje verdiept in het verhaal van Kenau. Mooi verhaal hoor, ze versloeg met haar leger de Spanjaarden door ze bijna letterlijk over de stadsmuur van Haarlem te gooien. En heel belangrijk ook natuurlijk. Hoe anders was de geschiedenis namelijk verlopen als Kenau niet gedaan had wat ze wel gedaan heeft?

Groots en meeslepend

En dat is vaak wat er gebeurt... De acties van mensen veranderen de loop van de geschiedenis. En dan nog het liefst bij grote gebeurtenissen. De verhalen zijn groots en meeslepend, de daden heldhaftig... standbeelden worden opgericht en straten worden vernoemd. En terecht! Die mensen hebben zich ingezet voor ons land, onze vrijheid en onze rechten. Kenau, Aletta en alle anderen... Hun daden hebben ervoor gezorgd dat wij nu het leven kunnen leiden zoals wij dat willen. En het is goed om daarbij stil te staan.

Persoonlijke geschiedenis

Maar.... ik ben ervan overtuigd dat geschiedenis helemaal niet altijd groots en meeslepend moet zijn om een impact te hebben.  Tijdens mijn werk realiseer ik mij meer dan ooit hoe belangrijk de persoonlijke geschiedenis is. Neem nou de verhalen over mijn grootouders. Mijn ene grootmoeder ging tijdens de hongerwinter lopend (!) op voedseltocht van Amsterdam naar Friesland. Daar ontmoette zij mijn grootvader. Mijn andere grootvader vluchtte als jong jongetje na de bombardementen op Arnhem naar Amsterdam en... ontmoette daar een paar jaar later mijn grootmoeder. De loop van de geschiedenis beïnvloedde hun persoonlijke geschiedenis. En daarmee de mijne...

Belangrijk

Als de oorlog mijn grootouders niet op de vlucht gejaagd had, hadden ze hun latere partners nooit ontmoet. Dan waren mijn ouders nooit geboren en had ik hier zeker niet gezeten om deze blog te schrijven. Mijn grootouders hebben geen enkele grote en meeslepende rol gespeeld in de geschiedenis. Zij waren een onderdeel. Maar  wel een heel belangrijk onderdeel. En voor mij een net zo belangrijk onderdeel als mijn bovengenoemde heldinnen. Zonder de ene groep had ik nooit kunnen doen wat ik nu doe en zonder de anderen was ik hier niet eens geweest. En daarom is geschiedenis belangrijk :)

Langs oude huisjes

Langs oude huisjes... dat is eigenlijk wat ik doe tijdens mijn werk... of het nou onderzoek is of een rondleiding. Maar soms is een die oude huisjes van mij, dat wil zeggen van mijn voorouders. Het is zo mooi om voor een eeuwenoud huis te staan en je in te beelden hoe de mensen daar leefden. Dat gevoel wilde ik delen....

Voorpret

Het mooiste aan dit onderzoek is dat ik als eerste weet wat er gaat gebeuren. Ik krijg de locaties onder ogen. ik zie als eerste de oude foto's die iets vertellen over de woonomstandigheden. En in gedachten zie ik al de reacties voor me. Het voelt alsof je een cadeautje voor iemand inpakt, waar van je vanaf het begin weet dat ze het fantastisch gaan vinden. En ik mag erbij zijn als ze het open maken.

Tastbaar

en de mensen die tot nu toe met mij mee gegaan zijn, waren enthousiast en ontroerd tegelijk. Er is niks mooiers dan mensen tastbare resultaten te geven van hun verleden. Als ze oog in oog staan met een huisje van voorouders en zij aangeven dat dit plek voor hen nooit meer hetzelfde zou zijn. Op dat moment heb ik hun kijk op de wereld veranderd. een plek heeft betekenis gekregen en zij voelen zich verbonden met hun plek in de geschiedenis. Dat moment... daar doe ik het voor!

Hier-woonden-zij tour

Ik heb dit omgezet in de hier-woonden-zij tour. Mensen kunnen bij mij een aanvraag doen voor stamboomonderzoek. En ik verdiep mij dan in de locaties in Amsterdam. En vooral de verhalen erachter. Hoe was het om in 1880 in de Jordaan te wonen? Of in een afgekeurde woning?  En dan komt het allermooiste... met al deze informatie stippel ik een route uit en dan gaan we! Op jacht naar oude huisjes om geschiedenis tot leven te brengen. Tastbaarder dan een huis wordt het niet...

Kiesrecht

Het is stemdag! Vandaag mogen wij allemaal weer stemmen... Jaja mogen, want er was een tijd dat het dus niet mocht

Aletta

Aletta.. Aletta Jacobs zou geen introductie behoeven, maar vooruit daar gaan we. zij was de eerste vrouw in Nederland die succesvol een universitaire studie afrondde en de eerste vrouwelijke arts. In haar baan als huisarts deed zij gratis spreekuren en gaf informatie over voorbehoedsmiddelen. Op een mooie dag stapte Aletta het districtskantoor binnen om zich te laten registreren voor de verkiezingen. zij voldeed immers aan de inkomensgrens, die toen nog gold voor kiezers. Nog nooit was er een vrouw binnen gekomen die dat recht opeiste en daarom waren er ook geen regels tegen. Die zijn toen even heel snel ingevoerd. Aletta mocht niet stemmen, omdat zij een vrouw was. Hierdoor zou zij met een flink aantal andere vrouwen ruim 30 jaar gaan strijden voor het vrouwenkiesrecht. In 1919 mochten vrouwen voor het allereerst in de geschiedenis stemmen. Dat is pas 95 jaar geleden...

Stemrecht

Aletta en haar mede-strijdsters hadden gewonnen. Er was nog een lange weg te gaan en er was nog een heleboel om voor te strijden. maar het Algemeen Kiesrecht was er door heen. Dit betekende niet alleen goed nieuws voor de vrouwen. Ook de minimum-inkomensgrens werd opgeheven, zodat (bijna) iedereen stemrecht kreeg.  Door middel van verkiezingen kunnen wij invloed uit oefenen op de politiek. Mensen gaan vaak niet stemmen, omdat ze denken dat het toch niets uit maakt. Dan wil ik alleen maar zeggen.. stel dat Aletta Jacobs ook thuis was gebleven? Dan was er niks bereikt.
Het Stemrecht is een recht waar mensen voor gestreden en gevochten hebben. Betuig vandaag je dank aan hen en ga stemmen! Maakt niet uit waarop. Verschillen zijn juist iets om trots op te zijn, dat is wat Nederland groot maakt. Maar.. ga stemmen!!!

O ja, en stem op een vrouw... 

Op weg

Anderhalf jaar geleden heb ik mijn eigen bedrijf Verhalenschat opgericht. Baan opgezegd en in het diepe gesprongen.  En het was een flitsend begin… een aantal hele leuke opdrachten binnen gehaald en zelfs in opdracht een boekje geschreven over de geschiedenis van een verzorgingshuis. Ik dacht dat alles nu zou blijven lopen, dat het vanaf dan wel vanzelf zou gaan… FOUT! Ik had geen plan voor daarna. De maanden erna heb ik nog wat kleine opdrachten gehad, maar dan hield het wel op.

Rails

Eind vorig jaar had ik geen idee meer welke kant het op moest met Verhalenschat. De klanten bleven weg en ik had zelf geen enkel idee meer hoe ik dat op moest lossen. Mijn geliefde bedrijf zat vast… vast als een fiets in een trambaan. Op dat moment had ik twee keuzes: haar plat laten rijden of haar uit de rails trekken en weer de weg op helpen. Ik koos voor dat laatste… ik wilde en kon het niet opgeven. Maar ondanks vele pogingen kreeg ik mijn bedrijf niet alleen uit de rails en de naderende deadline-tram kwam met denderende snelheid dichterbij.

Hulptroepen

Ik heb een besluit gemaakt en hulp ingeschakeld. En dat was het beste wat ik had kunnen doen. Ik heb een afspraak gemaakt bij het Ondernemershuis in Nieuw West.  Deze mensen hebben mij zo goed geholpen! Ik had een gesprek met een ondernemersadviseur die met hele goede en praktische adviezen kwam. Een van de belangrijkste adviezen was tevens een van de pijnlijkste… Om je te kunnen focussen, moet je prioriteiten stellen. En prioriteiten stellen, betekent dingen loslaten die niet meer werken of dingen tijdelijk op een laag pitje zetten. De belangrijkste prioriteit krijgt voorrang en al het andere moet daar voor wijken, hoeveel je daar ook van houdt. Kill your darlings noemen ze dat. Iets wat ik ook ken uit het schrijven. Als een onderdeel niet werkt in een tekst, moet het weg.

Keuzes

Ik was in schok… Hoezo keuzes maken? Ik wilde alles en wel nu meteen! En ik ben er altijd vanuit gegaan dat ik dat ook kon. Maar dat je het kan, wil niet zeggen dat het ook het beste is. Maar goed, ik heb mijn eigenwijsheid aan de kant gezet en het advies opgevolgd. Ik heb een aantal dingen losgelaten die meer kostten dan dat ze opleverden. En ik heb een aantal dingen naar een ander tijdstip verplaatst. Het was een pijnlijk proces, maar tegelijk gaf mij dit ook ruimte, zowel in mijn hoofd als in mijn agenda. En wat bleek… het werkte!  Ik heb nu meer energie en focus om mij te concentreren op de dingen die ik graag wil. Extra bijkomstigheid: die dingen gaan dus nu ook veel beter! Verhalenschat is nu weer op weg om het bedrijf te worden dat ik voor ogen had.

In mijn komende blogs zal ik meer vertellen over mijn avonturen tijdens de hierop volgende ondernemerstraining

Vragen of hulp bij Ondernemerschap? Neem contact op met een Ondernemershuis in de buurt!

Inspiratie

Inspiratie is voor mij als schrijfster onmisbaar. Maar zo nu en dan zit je wel eens vast... vast in je gedachtestroom, vast in je denkwijze. Je zit naar je computerscherm te staren en... niks! Geen letter komt er op papier, geen goed idee komt eruit. En hoe harder je na gaat denken, hoe lastiger het wordt. Herkenbaar? Voor mij in ieder geval wel! Ik noem dat "Mijn hoofd zit vol" en dan is er letterlijk geen ruimte meer voor iets anders.

Opruimen

Dan zit er dus nog maar 1 ding op en dat is ruimte maken. En bij mij werkt dat het beste door even iets totaal anders te gaan doen. Meestal maar tien minuutjes... computer uit, telefoon op stil, een muziekje op... of een tijdschrift lezen. En wat ook nog wel eens wil helpen... iets nuttigs doen waar je niet direct je hersenen bij nodig hebt. Ik heb al tal van geniale ingevingen gekregen tijdens het opvouwen van de was of het opruimen van de ijskast. Een opgeruimde kast, een opgeruimd hoofd... dat principe.

Dwalen

Maar soms is de situatie ernstiger en is mijn hoofd zo vol dat 10 minuten niet genoeg is en ook de was opvouwen niet volstaat. En dan doe ik maar 1 ding het liefst. Walk it off! Naar buiten en dan heerlijk dwalen door de stad. Ik zoek dan bewust niet de standaard plekken op, maar juist de plekken die enigszins nieuw zijn. Gewoon ergens beginnen met lopen en kijken waar je uitkomt. Sla een willekeurige straat in, stap zomaar op een tram, of ga eens een gebouw binnen waar je nog nooit bent geweest. En als een stad zich perfect leent voor het dwalen ter inspiratie, dan is het wel mijn stad Amsterdam! En ik ben echt niet de enige hoor... Ramses deed het, schrijvers deden het en kunstenaars deden het. Voor hen allemaal diende de stad als inspiratie.

Inspiratie

Terwijl ik op zoek ben naar mooie nieuwe locaties voor mijn rondleidingen, doen vooral mijn ogen en voeten het werk en krijgt mijn hoofd rust. Even niet nadenken, maar je zintuigen het werk laten doen. En meestal gebeurt het dat ik opeens een inval van inspiratie krijg door iets wat ik zie, meemaak of hoor. Gelukkig heb ik (natuurlijk :)) altijd een notitieboekje bij me om de inval op te kunnen schrijven en te bewaren tot ik weer achter mijn laptop zit. Dus mocht je in Amsterdam iemand op een hoekje druk zien schrijven in een boekje. Stoor mij dan niet, het zou zomaar kunnen dat ik mijn inspiratie weer gevonden heb. 

Welkom

Lieve mensen,

Van harte welkom op mijn allereerste blog... ooit!

Laat ik mij eerst even voorstellen... Angelique van der Pol (bouwjaar 1985, diep geworteld in Amsterdam)

In een ver verleden Communicatie en Geschiedenis gestudeerd.

Nu schrijfster (en dan geen blog hebben, ik weet het) en een eigen bedrijf Verhalenschat.

Voor Verhalenschat , en voor mijn eigen persoonlijke plezier, doe ik veel aan historisch onderzoek met name over Amsterdam en Tweede Wereldoorlog. Daarnaast doe ik veel aan stamboomonderzoek, familiehistorie en locatiegeschiedenis. 

En ik deel graag informatie... bij rondleidingen, lezingen en nu op deze blog!

Wat kunnen jullie van mij verwachten?

Zoals ik zelf brede interesse heb, zo zal deze blog ook een divers aanbod krijgen.

Een aantal onderwerpen die zeker terug zullen komen...

- Amsterdamse geschiedenis: leuke en bijzondere verhalen die ik tegenkom

- Activiteiten van Verhalenschat... Wat is er gebeurd en wat gaat er gebeuren

- Ondernemerschap... Wat maak ik mee als ondernemer

- Actualiteiten... ik maak mij nog wel eens druk over ontwikkelingen & actualiteiten... hier gooi ik dat eruit :)

En ach, er zal vast nog wel van alles bijkomen...

Ik hoop dat jullie net zo veel plezier hebben aan het lezen van mijn blog als ik heb aan het schrijven ervan...

Angelique