Een paar dagen geleden liep ik langs het huis waar ik in ben opgegroeid, een klein donker huisje op twee hoog in Amsterdam West. Naar binnen gegaan ben ik niet, want ik wil niet weten wie er nu in mijn kamer slaapt en ik wil niet zien wat ze met alle mooie dingen hebben gedaan die mijn vader daar gemaakt heeft. Wel heb ik even door het deurraampje gegluurd en het was nog precies dezelfde trap waar ik elke ochtend vanaf rende, op weg naar school. En heel even ben ik weer twaalf jaar, net zo oud als de kinderen die ik eerder op de dag gecoacht heb. Wat ging ik graag naar school. Ik vond het heerlijk om nieuwe dingen te leren en te ontdekken. Zo erg zelfs dat ik daar mijn beroep van heb mogen maken.
Nu loop ik weer regelmatig op school rond, hetzij aan de andere kant van de tafel. En nog vind ik het te gek. Hoewel het nu toch voornamelijk de kinderen zijn die zich ontwikkelen. Dat meemaken is zo ontzettend mooi. En toch is het anders... de kinderen zijn anders, ze zijn slimmer, brutaler en weten nog veel meer van de wereld dan wij op die leeftijd. Terwijl ik toch echt wel al heel slim was. Maar ik denk wel dat kinderen soms te weinig ruimte om echt hun individuele talenten en wensen naar buiten te laten komen. Iets waar ik mij nooit in belemmerd heb gevoeld. Maar goed, ik ging naar school in de jaren '90 (ja, zo lang geleden al...) en voor mij gevoel kon alles. Weten jullie wat ik deed als we iets voor onszelf mochten doen? Ik las andere kinderen voor uit geschiedenisboekjes, het heeft er altijd ingezeten. Dus met dat meisje op twee hoog in Amsterdam West, met haar krankzinnige voorliefde voor lezen, is het dus aardig goed gekomen.
Terug naar de kinderen van nu. Zullen zij diezelfde ruimte krijgen of zitten zij toch veel meer in een keurslijf geperst van dingen die ze moeten doen en presteren? Ik merk het op scholen, er zitten zoveel geweldige kinderen op met unieke talenten, die misschien net even buiten het huidige onderwijssysteem vallen. Heb ik dan alle antwoorden? Nee, ik heb wel een missie. Natuurlijk begin ik hier weer over mijn nichtje, die nu al zo'n sterk eigen karakter heeft (haha succes!). Over een paar jaar gaat zij ook naar school. Zal zij de ruimte krijgen op school om te doen wat ze wil en wat ze goed kan, omdat ze daar uitgedaagd wordt om het beste uit haar zelf te halen en waar niet alles om cijfers en prestaties draait? Dat als je jezelf kan ontwikkelen, dat dat een van de mooiste dingen is die je een kind kan meegeven. Als het aan de familie ligt, natuurlijk wel. Ik hoop dat zij elke ochtend, in een heel ander gedeelte van de stad, net zo enthousiast van de trap vliegt als haar gekke tante.
Er is veel veranderd, wij zijn veranderd, het huis is veranderd, de buurt is veranderd en zelfs de stad is veranderd. Het enige wat hetzelfde is gebleven, is mijn onvoorwaardelijke liefde voor deze plek waar ik ben opgegroeid en de stad die ik nog altijd mijn thuis is. En voor al haar unieke kinderen, waar ik er nog altijd een van ben.
