Juli 2016 was een omkeerpunt voor mij. Eerder heb ik jullie al laten weten dat ik de activiteiten voor Verhalenschat op een laag pitje zou zetten. Begin juli heb ik de laatste dingen afgerond en 5 juli zat ik in het vliegtuig naar Spanje. Ik zou daar heerlijk gaan ontspannen en eens rustig nadenken wat ik nu zou gaan doen. Dat eerste is prima gelukt. Dat tweede niet echt...
Tijdens een van mijn vele wandelingen langs het strandje, met mijn voeten in het water en de zon op mijn schouders, kwam ik tot de conclusie: ik heb meer tijd nodig. Het was zo heerlijk om niks aan mijn hoofd te hebben en nergens op tijd hoeven te zijn, geen mailtjes, geen afspraken, geen uren achter de computer. Alleen maar doen wat ik leuk vind en de tijd hebben om mijzelf opnieuw uit te vinden. Ik besloot een sabbatical er achter aan te plakken. De zomermaanden zouden daar perfect voor zijn, van nature toch een beetje een slow time. De rest van de maand Juli en de hele maand Augustus zou ik helemaal niks doen. Gelukkig kreeg ik daarbij de onvoorwaardelijke steun van mijn familie. Zij zeiden: neem alle tijd die je nodig heb. Dat ging nog verder. Naast onderdak en een luisterend oor motiveerden ze mij ook om dingen (weer) op te pakken die ik leuk vind. Mijn dank daarvoor is enorm groot.
Heb ik dan echt twee maanden helemaal niks gedaan? Natuurlijk niet! Ik heb alleen niks gedaan wat als betaald werk kan worden opgevat. Maar ik heb veel aan mezelf gewerkt, wat voor persoon wil ik zijn en wat wil ik doen? Heel veel muziek geluisterd, boeken gelezen, wandelingen gemaakt en mij laten inspireren door het dagelijks leven, vreselijk verliefd geworden, gedanst als ik daar zin in had en gehuild als dat nodig was. En ik heb een oude liefde uit de kast gehaald... ik ben na jaren eindelijk weer gaan schrijven. Een verhaal wat ik jaren geleden, het lijkt een leven geleden, al begonnen was maar wat nooit echt vorm kreeg. Inmiddels zijn we in twee maanden tijd bijna 35.000 (!) woorden verder. En dat voelt zo ontzettend lekker! Langzaam kreeg ik een steeds beter beeld van wie ik ben en wat ik belangrijk vind.
En nu? 1 september was het officiële einde van mijn mini-sabbatical. En ik ben inderdaad weer heel langzaam begonnen met het eens aanzetten van mijn computer en om eens wat af te spreken met mijn zakelijke contacten, die ik toevallig persoonlijk ook nog een warm hart toe draag. Maar ik ben nog niet helemaal klaar... Ik ben nog niet klaar met mijn sabbatical. Ik heb een aantal zeer goede ideeën gekregen tijdens deze zelfopgelegde rustperiode, maar deze verdienen wel wat meer uitwerking. Zodat ik straks echt iets kan presenteren waarbij mijn talenten ingezet worden om anderen te helpen. Ik wil echt iets bijzonders neer gaan zetten, dat heb ik altijd gewild. Ik ben een dromer en dat moet ik ook zijn, dan kom ik het beste tot mijn recht. Dus de inspirerende periode van de sabbatical zit erop, maar "aan het werk" ga ik ook nog niet echt. Noem dit de afsluiting van een bijzondere periode of de voorbereiding op een periode die nog veel meer bijzonder gaat worden. Het is het namelijk allebei.
Dus als je mij binnenkort vraagt: wat doe je nu tegenwoordig? Dan is het antwoord: niks en van alles tegelijk. En ik kan het iedereen aanraden.
