De boardroom wordt nog altijd beheerst door mannen van middelbare leeftijd. En dat is een probleem. Want waar zijn de vrouwen, de jongeren en iedereen die niet helemaal in dat plaatje past van het old boys network?
Ik kan natuurlijk niet voor iedereen spreken, maar over vrouwen wordt vaak gezegd dat ze te weinig ambitie hebben om in de boardroom te komen. Maar hebben we er wel eens over nagedacht dat vrouwen misschien wel helemaal niet die boardroom in willen? En dat het helemaal niets te maken heeft met een gebrek aan ambitie. Misschien is het probleem wel dat in onze maatschappij ambitie wordt gemeten aan de bereidwilligheid om in een boardroom plaats te nemen. Als je dat niet wilt, dan heb je waarschijnlijk een gebrek aan ambitie. Want wie wil dat nou niet? Dat zal ik jullie vertellen... IK wil dat niet! Ik moet er zelfs niet aan denken. Dat heeft niks te maken met een gebrek aan ambitie, of nog erger het feit dat ik een vrouw ben, want ik ben heel ambitieus. Alleen wel op het creatieve en sociale vlak, zoals zoveel te gekke mensen die ik ken en waardeer.
Dat brengt mij bij het volgende punt. De totale onderwaardering van mensen die op een andere manier hun doel willen bereiken dan in de zakenwereld. Dat begint al op school. Kinderen moeten zo goed mogelijk presteren om op zo hoog mogelijk onderwijs te komen om zo hoog mogelijk een vervolgopleiding te doen en daarbij is vaak weinig aandacht voor persoonlijke, sociale en creatieve ontwikkeling. Nog zo iets..., de term Hoger Onderwijs. Daarbij classificeer je automatisch al het andere als lager onderwijs. Alsof de bakker, de loodgieter, de schilder, de timmerman, de kapster en ga zo maar door per definitie lager worden gekwalificeerd. Daar kan ik dus echt kwaad om worden. Er gaan dagen voorbij dat ik helemaal niks doe met mijn opleidingen, maar als de bakker stopt met brood bakken heb ik dus niks te eten.
Het gebrek aan aandacht voor persoonlijke kwaliteiten in het onderwijs, is misschien weer voer voor een andere keer, maar het is wel kenmerkend voor een samenleving waar de nadruk ligt op het presenteren met je IQ en succesvol zijn in de zakenwereld en waar creativiteit nog altijd ondergewaardeerd is. Ik heb zelf een universitair diploma op zak, maar heb mij altijd meer aangetrokken gevoeld tot de creatieve en sociale kant van het leven. Diep van binnen ben ik een schrijfster zonder specifieke opleiding die doet wat er in haar opkomt en schrijft wat ze op haar hart heeft en graag iets positiefs bijdraagt aan de samenleving. Zoals er zoveel inspirerende mensen zijn. Ik vind anderen inspireren en een verschil maken voor mensen een veel ambitieuzer doel dan of je in een boardroom terecht komt of niet. Je hoort mensen altijd zeggen dat ze in hun leven beïnvloed zijn door een boek, door muziek, door een leraar of iemand die er voor ze was. Is dat dan niet allemaal veel belangrijker? En zouden we dat niet veel meer moeten waarderen?
Blijf het natuurlijk vaststaan dat ik ook vind dat als jij wel de ambitie heb om in die boardroom te komen, je daar ook alle mogelijkheid voor moet krijgen, wie je ook bent.
