Geschiedenis tastbaar

Geschiedenis heeft van jongs af aan mijn interesse gehad. Als mijn ouders vroegen wat ik wilde doen, dan wilde ik naar het museum. Het Rijks of het Amsterdam Historisch (zo heette dat toen nog)

Er bovenop

En het liefst liep ik dan met mijn neus er letterlijk bovenop of tegenaan. Zo dicht mogelijk tegen de rand van het glas, dat het lijkt alsof het glas verdwijnt. Beroemd in onze familie is ook de episode dat ik als 7 of 8 jarige bijna het Paleis op de Dam uitgezet ben, omdat ik perse een fluwelen stoeltje aan wilde raken. Het zag er zo mooi uit dat ik het gewoon moest voelen. natuurlijk geen enkele aanstoot nemen aan het touw dat er omheen gespannen was. Voor dat mijn moeder en de suppoost het in de gaten hadden, had ik het al gedaan. Heel snel mijn kleine handje tegen het fluweel aan. Tot ik tot mijn grote schrik opeens de suppoost achter mij hoorde schreeuwen. Mijn moeder kon niet boos worden, omdat ze het veel te grappig vond. Maar we zijn wel maar snel doorgelopen.

Aanraken

Dit was absoluut niet het enige incident. Ik had in het Rijksmuseum al een keer in een antiek bed willen gaan liggen. Toen hebben ze me tegen gehouden.  En ik wist heus wel dat het niet mocht. Ik heb vroeger netjes geleerd dat je kijkt met je oogjes en niet met je handjes. En dat gaat goed... tenzij ik iets zie waar de geschiedenis van af druipt. dan wordt de drang te groot en moet ik het gewoon proberen aan te raken. En dan kan ik nu ook wel nog een openbaring doen. Ik ben nu 29 en ik heb het nog steeds. Afgelopen september stond ik nog met mijn gezicht tegen een goed beveiligd glas aan om zo dicht mogelijk het Tolprivilege te kunnen zien. En als ik een deur tegenkom naar een hofje, moet ik gewoon kijken of het open kan.

Tastbare geschiedenis

Gelukkig heb ik van mijn lichte obsessie mijn werk weten te maken. Daarbij weet ik hoe belangrijk het is om de geschiedenis aan te kunnen raken. Bij het huis staan waar je voorouders hebben gewoond. kunnen zien wat zij hebben kunnen zien. Zo stond ik laatst bij een voorouder-huis in een klein straatje in de Jordaan. de huizen waren nog redelijk hetzelfde en het uitzicht op de Westertoren, die hoog en dreigend boven het straatje uittorent, is zelfs helemaal niks veranderd. Je denkt de fietsen en auto's weg en poef je verplaatst je in een keer in een familie die 120 jaar geleden leefde.

Misschien is dat ook wel de kracht van geschiedenis tastbaar maken, je letterlijk kunnen verplaatsen in iemand van vroeger. Zien wat zij zien, voelen wat zij voelen. En dat gevoel delen...