De kracht van Eberhard

De aflevering van Zomergasten met Amsterdams burgemeester Eberhard van der Laan, het kan je bijna niet ontgaan zijn. Ik was een van de, ongetwijfeld miljoenen, mensen die ernaar gekeken heeft. En compleet geraakt, besloot ik om er maar weer eens over te schrijven.


Ik besloot dat niet op dezelfde avond nog te doen. Omdat ik het ten eerste niet zo'n goed idee vond om dat om middernacht nog eens te gaan, terwijl om 6.00 uur de wekker zou gaan. Maar ook omdat ik die paar uurtjes slaap wel even nodig had om de boel weer een beetje helder te krijgen. Het schrijft trouwens ook helemaal niet makkelijk als je de hele tijd met je hoofd op je bureau slaat of als er tranen op je toetsenbord vallen. Want tranen vielen er... Wat een emotie zat er in, voelbaar dwars door het scherm heen en het sneed dwars overal doorheen. Die oprechte emotie, die zo dramatisch en tegelijk zo ontzettend mooi is. Een combinatie van kwetsbaarheid en kracht.


Ik schrijf dit verhaal op de plek waar ik zeven jaar geleden Eberhard voor het eerst persoonlijk ontmoette. Door een speling van het toeval (niet dus!) zit ik daar nu tijdelijk weer even. In 2010 werkte ik daar net en Eberhard was net burgemeester. Hij kwam binnen voor een officieel overleg, met zijn haren waren compleet verwaaid door het Nederlandse weer. Dat scheen hem niet te deren. Hij was meteen een van de meest sympathieke mensen die ik ooit had ontmoet uit de politiek. Mijn waardering voor hem is altijd gebleven en dat werd tijdens het interview eigenlijk alleen maar nog groter. Zo'n oprechtheid, de echte emoties en de enorme kwetsbaarheid die hem tegelijk zo krachtig maakt.


Want is dat niet een van de sterkste dingen die je kunt doen? Zo keihard kwetsbaar durven te zijn waar iedereen het kan zien. Ik durf dus ook dapper genoeg te zijn om te zeggen dat ik ongelooflijk hard moest huilen tijdens het interview. De sluizen gingen open en er was geen houden meer aan. Het was trouwens zeker niet de eerste keer deze week hoor. Ik leef mij nogal makkelijk in, dus dan krijg je dat soort dingen. Ik heb een paar weken geleden zelfs stiekem op mijn werk gehuild, toen ik het bericht hoorde dat nagellakheld Tijn overleden was. Of net als. Eberhard, bij de hartverscheurende en teglijk hartverwarmende beelden van de bijeenkomst voor Ajacied Nouri.


Ik hoop dat we allemaal wat geleerd hebben van het interview met Eberhard. Zijn het niet de woorden die hij sprak, dan toch zeker de manier waarop hij zich opstelde. Dus laat die tranen maar lekker stromen, laat het je heel even compleet verteren. Maar pak dan je leven weer op en ga met ongekende kracht verder. Laten we allemaal een beetje Eberhard zijn.

Lieve jongens en meisjes

Stichting Sire komt met een nieuwe campagne "geef jongens meer ruimte." Ruimte die ze nodig hebben om wild te kunnen doen, te kunnen ravotten en als nieuwsgierige ontdekkers op avontuur kunnen gaan. Helemaal mee eens natuurlijk, mits we 'jongens' veranderen in 'kinderen'.


Er is steeds minder ruimte voor typisch jongensgedrag en dat is jammer. Dat is ook heel jammer. Kinderen hebben de ruimte nodig om te kunnen ontdekken wie ze zijn, om zich te kunnen uiten en zich in hun eigen tempo te kunnen ontwikkelen. Maar geldt dat niet voor alle kinderen? Er bestaat helemaal niet zoiets als typisch jongensgedrag. Daarmee bereik je alleen maar dat kinderen van jongs af aan in een bepaald rolpatroon en hokje geduwd worden. Jongens horen wild, avontuurlijk en stoer te zijn. Meisjes moeten toch vooral lief, schattig en zorgzaam zijn. Wat is dat nou voor een ongelooflijke onzin?! Kwaad word ik er inderdaad een beetje om, want je belemmert kinderen niet alleen om te zijn wie ze echt zijn, we vergeten nogal eens dat we daar de basis leggen voor hun hele verdere leven. Waarom zou je als meisje niet stoer kunnen zijn en waarom zou je als jongetje niet heel zorgzaam kunnen zijn. En waarom zouden we het niet gewoon allebei kunnen zijn?! Ik ken een heleboel jongens en meisjes (of ze nou volwassen of kind zijn) die toch echt wel allebei zijn.


Mijn ouders... ik schreef al eerder over ze. Twee van de meest stoere en zorgzame mensen die ik ken, die hun dochters ook nog eens opgevoed hebben met het idee dat ze alles kunnen worden. En dat werden ze ook. Er waren geen restricties en ik heb ze nog niet. Ik voel met niet beperkt door een bepaalde rol, omdat ik toevallig een meisje van 32 ben. Mijn zusje, 28 is ze en bijna moeder, is al net zo. Al klimt ze tegenwoordig niet meer in bomen. Bij ons was het nooit een issue, maar dat is het wel. Ik zie het zo ongelooflijk vaak... Berichten over vrouwen die minder zichtbaar zijn in zowel de politiek als de media. Aan de andere kant de jongens die altijd geleerd hebben dat ze stoer moeten zijn en niet hun gevoelens mogen uiten, volwassen mannen die dus nog steeds geen weg met hun emoties weten. Hoe zou dat toch komen? Misschien toch omdat daar ooit eens een bodempje gekegd is voor beperkende denkwijzen.... dat hoeft natuurlijk helemaal niet de bedoeling geweest te zijn, maar toch is het gebeurd. Dat gebeurt thuis, maar zeker ook in het onderwijs en al helemaal in bijvoorbeeld de media. En nu dus ook in Sire-campagnes. We moeten ons veel meer bewust zijn van de boodschap die we aan onze kinderen doorgeven.


En voordat iedereen mij ervan gaat beschuldigen dat ik een feministische agenda heb, dat klopt. Maar dit gaat veel verder dan dat... emancipatie gaat helemaal niet alleen over vrouwen. Het gaat over alle lieve jongens en meisjes die graag op hun eigen manier willen ontwikkelen zonder dat ze van jongs af aan in een keurslijf gepropt worden. Dat we hen, de dromers en de wereldverbeteraars, gaan empoweren om hun dromen waar te maken. Dat is zoveel waardevoller. Dus lieve, stoere jongens en meisjes... laat je helemaal niets vertellen over hoe je zou moeten zijn. Jullie kunnen alles zijn en worden wat jullie maar willen! Angelique staat in ieder geval altijd aan jullie zijde om dat toe te juichen en waar nodig daar een klein beetje mee te helpen.

De wereld beter maken

Weten jullie wat ik vroeger wilde worden? Kinderarts. En wel met een reden... Ik wilde kinderen beter maken. Ik was toen zelf nog een guppie van een jaar of zes, maar ik verslond ieder medisch boek wat ik kon vinden. Zoals velen van jullie inmiddels wel weten, ben ik nooit dokter geworden. En dat had een hele specifieke reden.

Ergens in het begin van de jaren '90 zat ik een medisch programma te kijken en daar werd het mij keihard duidelijk dat kinderen helemaal niet altijd beter worden. Ik was flink over mijn toeren en het kinderarts-plan was compleet van de baan om nooit meer terug te keren. Vorige week werden wij collectief weer eens allemaal op die afschuwelijke feiten gedrukt toen nagellakheld Tijn overleed. Slechts zes jaar oud... Dezelfde leeftijd als toen ik grote dromen had om al die kinderen beter te gaan maken. Maar Tijn werd niet meer beter, net zoals het jongetje wat ik in het tv-programma zag zo'n 25 jaar geleden. Tijn werd dan misschien zelf niet meer beter, hij heeft de wereld wel een stukje beter gemaakt. Zo raakte hij een besef waar ik jaren over gedaan heb om het mij te realiseren. Er zijn zoveel manieren om niet alleen kinderen, maar zeker ook de wereld, beter te maken. 

Jaren gelden bedacht ik dat als ik kinderen dan misschien niet fysiek beter kon maken, ik ze misschien wel gelukkiger en blijer kon maken. Iets meegeven waar ze hun hele leven wat aan hebben. En zo heb ik een kinderboek geschreven en ben ik begonnen met educatieve projecten en gastlessen op scholen. Ik bedacht mij wat ik vroeger leuk had gevonden en ben dat gaan doen voor huidige generaties kinderen. Ik heb veel kinderen geïnspireerd en gedaan wat ik wilde doen: kinderen de klas uit halen en laten zien dat er nog een hele wereld buiten de school is. Tegelijk merkte ik ook dat er meer nodig was. Sommige kinderen die buiten het huidige onderwijssysreem vallen, op wat voor manier dan ook, bleken fantastische dingen te kunnen doen zodra ze buiten de school kwamen. Precies het juiste contact maken met mensen, een groot sociaal hart hebben voor hun medemens of totaal gebiologeerd raken door persoonlijke verhalen en tastbare geschiedenis. Toen wist ik het zeker... dit was wat ik beter kan maken!

Kinderen hebben dromen die veel verder gaan dan wat ze op school leren, zoals inderdaad ook die lieve kleine held Tijn. Dromen waar de wereld alleen maar beter van kan worden. Dromen waar in het onderwijs helaas niet altijd ruimte voor is. Dromen die ik ook ooit gehad heb, maar nooit helemaal verloren ben. Dromen die ik nu waar wil gaan maken, voor mezelf maar ook voor alle kinderen die daar nu misschien niet de ruimte voor krijgen. Wat ik nu wil worden? Ik heb nog steeds geen idee. Maar een ding weet ik zeker.... Er is iets wat ik eigenlijk altijd al geweest ben. Iemand met grote dromen en een onverbeterlijke wereldverbeteraar, als is het maar een heel klein beetje. En dat is waar ik mij vol overtuiging voor zal blijven inzetten. Hoe? Daarover later meer...

"You may say I'm a Dreamer, but I'm not the only one." - John Lennon

Anders opgeleid: een ode aan mijn ouders

Ik heb mij er altijd kapot aan geërgerd...  het allesbepalende onderscheid tussen hoog en laag opgeleid. Wat is dat nou voor een onzin?! Alsof de ene vorm per definitie beter is dan de andere... Alsof de dokter per definitie hoger ingeschat wordt dan de bakker. Bij de bakker kom ik elke dag en de dokter hoop ik zo min mogelijk te zien, dat even ter vergelijking wie er in mijn leven belangrijker is op een dagelijkse basis.

Over belangrijk gesproken... mijn ouders. Als er twee mensen zijn die zich ongelooflijk hard ingezet hebben om hun kinderen alles te kunnen geven, dan zijn zij het wel. Hun leven lang hebben zij keihard gewerkt om hun kinderen te laten studeren. En dat hebben we dan dus ook gedaan. Ik heb een universitaire studie afgerond en mijn zus heeft een fantastische baan in de applicatiebeheer. Dan hoor je vaak 'je ouders zullen ook wel hoogopgeleid zijn." En dat klopt ook. Beiden zijn toen ze veertien, vijftien waren van school gegaan zonder diploma. Alles wat zij kunnen hebben ze gaande hun leven geleerd. En ik ken niemand die hoger opgeleid is in wat zij doen. Mijn vader maakt de meest ingewikkelde berekeningen, of het nou gaat om het beladen van vliegtuigen of het verbouwen van huizen. Want dat kan hij! Twee keer raden wie ik, met mijn hele universitaire opleiding bel als de wasmachine lekt of als er geschilderd moet worden. Mijn moeder werkt in de ouderenzorg en ik durf met stelligheid te beweren dat zij dat beter doet dan menigeen die er voor opgeleid is. Hoe zou ik dus ooit durven beweren dat het een hoger is dan het andere.

Waarom is dat dan wel precies wat we onze kinderen leren? Ik loop nu al lang genoeg in het onderwijs mee om te zien hoe hoog de druk is op kinderen om maar op een "zo hoog mogelijk opleiding" te komen. Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk... zoals een van mijn gewaardeerde collega's die hoopt dat een van haar dochters bakker wordt, want dan heb je altijd te eten. En dat is ook zo. Maar dat niet alleen... Moeten we kinderen niet veel meer leren dar ze iets moeten doen wat ze leuk vinden? En zal dat dan toevallig ook niet iets zijn waar ze heel goed in zijn? Worden ze daar niet veel gelukkiger van? En worden wij daar dan collectief niet allemaal beter van? Dus wil ik ook volop in gaan zetten op het ontdekken, waarderen en toepassen van unieke talenten. En dan zou het helemaal mooi zijn als we ook nog eens uiteindelijk van die akelige terminologie van laag en hoog onderwijs afkomen. Ik heb daar nooit onderscheid in gemaakt en ik zou iedereen op willen roepen om hetzelfde te doen.

Sommige mensen volgen hun talent voor wetenschap en sommige mensen volgen hun talent voor sociaal werk. Sommige mensen leren uit een boek en sommige mensen leren in de praktijk. En niet een ding daarvan is belangrijker dan de ander. Je bent niet hoger opgeleid en je bent niet lager opgeleid, je bent anders opgeleid. Daarom heb ik de Verhalenschatkist opgericht. Ik ga net zo lang speeches, lezingen, gastlessen en coaching geven tot iedereen daarvan doordrongen is.