2016: Een jaar, 80.000 woorden en 100 lessen

Eind 2015 voelde ik het opeens heel sterk. Alles moest anders. Hoe wist ik nog niet, maar dat het anders moest dat wist ik wel zeker. Dus ben ik op 1 januari 2016 vliegend van start gegaan. Ik heb een mooie planner voor mezelf gemaakt en doelen gesteld. Elke maand, elke week en elke dag ben ik aan mezelf gaan werken. En nu... Nu zijn we een heel jaar verder. Wat is er veel gebeurd, ik heb veel meer gedaan dan ik op 1 januari ooit had kunnen verzinnen. Een kort overzicht. Ik heb ruim 200 grotere en kleinere doelen behaald en in jaar tijd heb ik 2400 dagelijkse taken erdoor heen gerost. Zo dat klinkt alvast lekker. En dan heb ik tijdens mijn sabbatical, in juli, ook nog eens besloten om weer te gaan schrijven. Elke dag, grote en kleine verhalen. Eerst alles wat er in mijn hoofd naar boven borrelde, later kwam daar meer een lijn in en uiteindelijk een goed uit te voeren idee voor een boek. Zover zijn we nog niet, maar we zijn inmiddels wel al 80.000 woorden verder! Dat zijn ruim 130 A4tjes om maar even wat te noemen.

Maar dat is allemaal nog niet het allerbelangrijkste. Dat zijn feiten en cijfers, maar nog veel belangrijker is de gigantische persoonlijke ontwikkeling die ik heb doorgemaakt. Zoveel dat ik er zelf soms nog van sta te kijken. Ik ben veel effectiever met mijn tijd omgegaan waardoor er veel meer tijd voor leuke dingen overbleef. Ik ben gezonder gaan leven, ging daardoor beter in mijn vel zitten en mijn vel ging ook beter zitten. Een van de weinige resultaten die je ook aan de buitenkant kan zien. Continu heb ik mijzelf uitgedaagd en letterlijk mijn comfortzone uitgejaagd. Ik heb mijn horizon verbreed, zowel door kennis als door heel veel ervaringen op te doen. Ik ben rustiger, zelfverzekerder, dapperder en positiever geworden. Voor de mensen die mij niet zo heel goed kennen, ja dat was inderdaad even heel hard nodig. 

En om het nog net even zweveriger te maken. Ik ben ook veel meer in balans en bewust geworden van dingen om mij heen. Ik heb een aantal knopen doorgehakt, zonder enige vorm van terughoudendheid. Toen alles kon, kwam ik erachter dat het niet betekent dat alles ook moet. Ik heb een paar hele mooie projecten gedaan en allemaal afgerond. Alles om ruimte te creëeren voor mezelf, om erachter wat ik nou echt wil en daar met volle overgave voor te gaan. Als je ergens bewust je energie in steekt en actie durft te ondernemen, dan gebeuren er hele mooie dingen. Er zijn dit jaar zoveel dingen gebeurd waar ik zo ongelooflijk dankbaar voor ben. Veel dingen die ik zelf in gang heb gezet en veel dingen die mij overkomen zijn door op het juiste moment een kans te grijpen.

Het belangrijkste wat ik geleerd heb, is dat motivatie vooral uit jezelf moet komen. Vraag jezelf continu af: waar doe ik het voor? Want dan ga je het volhouden. En de allerbelangrijkste vraag die je jezelf altijd moet stellen is... Voelt het goed? Want als het goed voelt, ga er dan voor met alles wat je in je heb. En voelt het niet goed (meer) zorg dan dat je als de bliksem weg komt. Blind op je gevoel afgaan, kan best eng zijn. Maar als je eenmaal over de eerste drempels heen bent, gaat het bijna vanzelf. Dan ga je bijzondere dingen herkennen die je anders misschien helemaal niet gezien had. Een daarvan is zeker de liefde. Stel je daarvoor open, geef je daaraan over en er gebeuren hele mooie dingen. Zijn er dan helemaal geen klotedingen gebeurd en heb ik dan nooit flinke klappen gehad in 2016? O zeker wel. Het punt is alleen dat je kijkt wat je ervan kan leren en gewoon weer net zo onverschrokken doorgaan. 

Het was dus absoluut niet altijd een makkelijke weg, maar wel een van de mooiste dingen die ik ooit gedaan heb. In 2016 ben ik eindelijk de persoon geworden die ik altijd al heb willen zijn. En ik heb nu al enorm veel zin om mee te maken welke eindeloze mogelijkheden 2017 voor mij in petto heeft.

The sabbatical is over... en nu?

Ik wist dat de dag zou komen. Van het een op het andere moment had ik er genoeg van en besloot ik dat mijn heerlijke sabbatical over was. Tijd om weer aan de slag te gaan.

Ergens had ik de motivatie weer gevonden, wist ik weer waarvoor ik het deed. Drie hele maanden gingen er voorbij. Vlogen voorbij, zo leek het soms. Tegelijk is er zoveel gebeurd in die tijd dat ik mij niet kan voorstellen dat het allemaal maar drie maanden geweest is.  Schepen achter me verbrand, die op zich prima waren maar waar ik gewoon niks meer te zoeken heb. Werken aan jezelf, het klinkt zo zweverig. Misschien ben ik dat ook wel geworden. In dat geval ben ik niet meer van plan om met mijn voeten weer op vaste grond te komen. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat er meer uit het leven uit te halen is dan dat ik tot nu gedaan heb. Dat er dingen voor me in het verschiet liggen waar ik mij tot kort geleden nog geen voorstelling van kon maken. En dat ik meer wil creëeren dan waar ik voor zou kunnen settelen. Shoot for the stars!

Wat goed, maandenlang heb je heel hard nagedacht en nu heb je een plan klaarliggen. Eeuh... Nee en nee. Ik heb eigenlijk heel weinig nagedacht. Ik heb vooral gekeken of mijn gevoel ook nog wat te zeggen had en dat had het, meer dan genoeg zelfs. En dat plan... Tja dat ben ik misschien gewoon wel even vergeten. Er ligt geen kant en klaar stappenplan klaar nu met keurig uitgedachte opeenvolgende acties. Dat werkt voor mij nu eenmaal niet zo lekker. Maar ik heb wel een doel waar ik naartoe wil werken. Een doel wat mij heel dierbaar is en wat heel belangrijk is dat ik het ga bereiken. En verder heb ik een instinctief gevoel welke kant ik op moet. Daar zal ik het mee moeten doen en jullie ook. Klinkt allemaal lekker vaag nog en dat zal het voor jullie ook nog wel even blijven denk ik. Maar voor mij niet. Ik weet weke kant ik op wil. Ik weet waar het vuur in mij van gaat branden. Wat ik nodig heb om dat vuur brandend te houden.

Een doel, een ijzersterke drive en instinctief de eerste stap zetten en alle stappen daarna. Dat is eigenlijk alles wat ik momenteel te bieden heb, maar dat is ook genoeg. Meer heb je eigenlijk niet nodig. Als je weet wat je wilt bereiken, heb je al een grote stap gemaakt. Plannen bedenk en wijzig ik wel onderweg. Als ik in drie maanden zoveel kan bereiken, wat zal ik dan in een jaar kunnen doen? Verbaas jezelf, verbaas anderen. Anyway, jullie gaan nog veel meer van mij horen en lezen. Dit is pas het begin... Tot snel!

Update November:
Nog een hele maand verder en het is mij inmiddels gelukt om mijn visie verder uit te werken. Achter de schermen heb ik dus absoluut niet stil gezeten. In stilte heb ik keihard gewerkt om concreet te maken wat eerst een vaag idee en toen een steeds grotere droom werd. Ik heb zelfs een stappenplan gemaakt om dit te gaan realiseren. Maar dromen en ambities kosten geld, dus eerst maar weer eens aan de slag. Ik zoek dus een leuke uitdagende parttime baan nu. Wie wat weet, mag mij bellen!

Sabbatical

Juli 2016 was een omkeerpunt voor mij. Eerder heb ik jullie al laten weten dat ik de activiteiten voor Verhalenschat op een laag pitje zou zetten. Begin juli heb ik de laatste dingen afgerond en 5 juli zat ik in het vliegtuig naar Spanje. Ik zou daar heerlijk gaan ontspannen en eens rustig nadenken wat ik nu zou gaan doen. Dat eerste is prima gelukt. Dat tweede niet echt...

Tijdens een van mijn vele wandelingen langs het strandje, met mijn voeten in het water en de zon op mijn schouders, kwam ik tot de conclusie: ik heb meer tijd nodig. Het was zo heerlijk om niks aan mijn hoofd te hebben en nergens op tijd hoeven te zijn, geen mailtjes, geen afspraken, geen uren achter de computer. Alleen maar doen wat ik leuk vind en de tijd hebben om mijzelf opnieuw uit te vinden. Ik besloot een sabbatical er achter aan te plakken. De zomermaanden zouden daar perfect voor zijn, van nature toch een beetje een slow time. De rest van de maand Juli en de hele maand Augustus zou ik helemaal niks doen. Gelukkig kreeg ik daarbij de onvoorwaardelijke steun van mijn familie. Zij zeiden: neem alle tijd die je nodig heb. Dat ging nog verder. Naast onderdak en een luisterend oor motiveerden ze mij ook om dingen (weer) op te pakken die ik leuk vind. Mijn dank daarvoor is enorm groot.

Heb ik dan echt twee maanden helemaal niks gedaan? Natuurlijk niet! Ik heb alleen niks gedaan wat als betaald werk kan worden opgevat. Maar ik heb veel aan mezelf gewerkt, wat voor persoon wil ik zijn en wat wil ik doen? Heel veel muziek geluisterd, boeken gelezen, wandelingen gemaakt en mij laten inspireren door het dagelijks leven, vreselijk verliefd geworden, gedanst als ik daar zin in had en gehuild als dat nodig was. En ik heb een oude liefde uit de kast gehaald... ik ben na jaren eindelijk weer gaan schrijven. Een verhaal wat ik jaren geleden, het lijkt een leven geleden, al begonnen was maar wat nooit echt vorm kreeg. Inmiddels zijn we in twee maanden tijd bijna 35.000 (!) woorden verder. En dat voelt zo ontzettend lekker! Langzaam kreeg ik een steeds beter beeld van wie ik ben en wat ik belangrijk vind.

En nu? 1 september was het officiële einde van mijn mini-sabbatical. En ik ben inderdaad weer heel langzaam begonnen met het eens aanzetten van mijn computer en om eens wat af te spreken met mijn zakelijke contacten, die ik toevallig persoonlijk ook nog  een warm hart toe draag. Maar ik ben nog niet helemaal klaar... Ik ben nog niet klaar met mijn sabbatical. Ik heb een aantal zeer goede ideeën gekregen tijdens deze zelfopgelegde rustperiode, maar deze verdienen wel wat meer uitwerking. Zodat ik straks echt iets kan presenteren waarbij mijn talenten ingezet worden om anderen te helpen. Ik wil echt iets bijzonders neer gaan zetten, dat heb ik altijd gewild. Ik ben een dromer en dat moet ik ook zijn, dan kom ik het beste tot mijn recht. Dus de inspirerende periode van de sabbatical zit erop, maar "aan het werk" ga ik ook nog niet echt. Noem dit de afsluiting van een bijzondere periode of de voorbereiding op een periode die nog veel meer bijzonder gaat  worden. Het is het namelijk allebei.

Dus als je mij binnenkort vraagt: wat doe je nu tegenwoordig? Dan is het antwoord: niks en van alles tegelijk. En ik kan het iedereen aanraden.

Lang leve de mensen "zonder ambitie"

De boardroom wordt nog altijd beheerst door mannen van middelbare leeftijd. En dat is een probleem. Want waar zijn de vrouwen, de jongeren en iedereen die niet helemaal in dat plaatje past van het old boys network?

Ik kan natuurlijk niet voor iedereen spreken, maar over vrouwen wordt vaak gezegd dat ze te weinig ambitie hebben om in de boardroom te komen. Maar hebben we er wel eens over nagedacht dat vrouwen misschien wel helemaal niet die boardroom in willen? En dat het helemaal niets te maken heeft met een gebrek aan ambitie. Misschien is het probleem wel dat in onze maatschappij ambitie wordt gemeten aan de bereidwilligheid om in een boardroom plaats te nemen. Als je dat niet wilt, dan heb je waarschijnlijk een gebrek aan ambitie. Want wie wil dat nou niet? Dat zal ik jullie vertellen... IK wil dat niet! Ik moet er zelfs niet aan denken. Dat heeft niks te maken met een gebrek aan ambitie, of nog erger het feit dat ik een vrouw ben, want ik ben heel ambitieus. Alleen wel op het creatieve en sociale vlak, zoals zoveel te gekke mensen die ik ken en waardeer.

Dat brengt mij bij het volgende punt. De totale onderwaardering van mensen die op een andere manier hun doel willen bereiken dan in de zakenwereld. Dat begint al op school. Kinderen moeten zo goed mogelijk presteren om op zo hoog mogelijk onderwijs te komen om zo hoog mogelijk een vervolgopleiding te doen en daarbij is vaak weinig aandacht voor persoonlijke, sociale en creatieve ontwikkeling. Nog zo iets..., de term Hoger Onderwijs. Daarbij classificeer je automatisch al het andere als lager onderwijs. Alsof de bakker, de loodgieter, de schilder, de timmerman, de kapster en ga zo maar door per definitie lager worden gekwalificeerd. Daar kan ik dus echt kwaad om worden. Er gaan dagen voorbij dat ik helemaal niks doe met mijn opleidingen, maar als de bakker stopt met brood bakken heb ik dus niks te eten.

Het gebrek aan aandacht voor persoonlijke kwaliteiten in het onderwijs, is misschien weer voer voor een andere keer, maar het is wel kenmerkend voor een samenleving waar de nadruk ligt op het presenteren met je IQ en succesvol zijn in de zakenwereld en waar creativiteit nog altijd ondergewaardeerd is. Ik heb zelf een universitair diploma op zak, maar heb mij altijd meer aangetrokken gevoeld tot de creatieve en sociale kant van het leven. Diep van binnen ben ik een schrijfster zonder specifieke opleiding die doet wat er in haar opkomt en schrijft wat ze op haar hart heeft en graag iets positiefs bijdraagt aan de samenleving. Zoals er zoveel inspirerende mensen zijn. Ik vind anderen inspireren en een verschil maken voor mensen een veel ambitieuzer doel dan of je in een boardroom terecht komt of niet. Je hoort mensen altijd zeggen dat ze in hun leven beïnvloed zijn door een boek, door muziek, door een leraar of iemand die er voor ze was. Is dat dan niet allemaal veel belangrijker? En zouden we dat niet veel meer moeten waarderen?

Blijf het natuurlijk vaststaan dat ik ook vind dat als jij wel de ambitie heb om in die boardroom te komen, je daar ook alle mogelijkheid voor moet krijgen, wie je ook bent.

Het eind van een tijdperk

Ik zal gelijk met de deur in huis vallen... ik stop met Verhalenschat!
Ik nuanceer.. ik stop met Verhalenschat als mijn voornaamste bron van inkomsten. Ook het prachtige project Oorlog in mijn Buurt staat in Amsterdam West volgend schooljaar niet meer onder mijn leiding.

Waarom doe je zoiets?
Omdat het tijd is. Ik heb vier prachtige jaren gehad met Verhalenschat... zoveel prachtige projecten, zoveel mooie dingen meegemaakt en zoveel bijzondere mensen ontmoet. Door Verhalenschat zijn veel van mijn dromen uitgekomen. Maar dan is het tijd om verder te dromen en om een stap verder te gaan. Nieuwe manieren van spanning, nieuwe uitdagingen en tegelijk een stabielere basis met meer rust. Rust die ik de laatste tijd als ondernemer niet meer kreeg. Het werkte gewoon niet meer en dan is het tijd om op te stappen. Dat is zeker geen makkelijk besluit geweest.

Maar wat ga je nu doen dan?
Ik ga mij richten op de toekomst. Letterlijk en figuurlijk. Richten op mijn eigen toekomst, maar ook het richten op de toekomst in plaats van op de geschiedenis. Dat laatste was natuurlijk de kern van Verhalenschat, maar het geeft mij geen voldoening meer. Die voldoening haal ik wel uit het persoonlijke contact met mensen. En vooral het coachen en bijstaan van mensen en hen op die manier verder helpen. Daar wil ik verder in. Dat is waar mijn passie en talenten samen komen. Creatief, sociaal, persoonlijk.

En Verhalenschat?
Verhalenschat blijft! Alleen wel in afgeslankte vorm. Het is mij te dierbaar om helemaal weg te doen. Wat kleine projecten, lezingen en wandelingen, daar blijf ik gewoon voor beschikbaar. Ik denk ook dat het een mooie combinatie van afwisseling en vastigheid oplevert. Ik mag dan misschien geen ondernemer (meer) zijn, een ondernemend type zal ik altijd blijven.

Dus nu hop het diepe in en op naar een nieuw avontuur!
Ik heb er echt enorm veel zin :)
Zit je dit te lezen en denk je die Angelique moet ik hebben, jullie weten mij te vinden...

Verhalenschat out