Nalatenschap.
In het begin schreef ik ook levensverhalen voor en met ouderen. En daar bleek al snel hoe bijzonder gewone levens zijn. De vrouw waar ik mijn eerste levensboek mee schreef, is kort geleden overleden. na haar overlijden sprak ik haar zoon die dankbaar was voor de nalatenschap die hij nu in handen had. hij begreep meer dingen van zijn moeder, dan dat hij tijdens haar leven ooit gedaan had. Ik ben blij dat ik daar een actieve rol in heb kunnen spelen.Vertellen
Ik ben altijd geïntrigeerd geweest door persoonlijke verhalen van gewone mensen. want iedereen maakt wel eens iets bijzonders mee, al denken ze vaak van niet. Afgelopen zondag kwam ik ook met een aantal mensen in gesprek. Eigenlijk hele gewone mensen, allemaal 85, 90 jaar oud en allemaal hadden de oorlog bewust meegemaakt. Binnen 10 minuten kwam het hele verhaal los, ik merkte dat mensen het graag wilde delen. En er bleken inderdaad bijzondere verhalen tussen te zitten. Een vrouw die vlakbij legerbasis Soesterberg woonde, een man die zijn vader verloor tijdens de schietpartij op 7 mei 1945 en een vrouw die zich nog levendig Jules Schelvis kon herinneren.Verloren verhalen
Nu sta ik aan de vooravond van een flink aantal wandelingen langs onbekende locaties die een oorlogsverhaal met zich meedragen. Maanden van onderzoek naar feiten en verhalen komen nu tot een indringende presentatie. Tijdens deze Sporen van de Oorlog wandelingen staan wij stil bij huizen en vertel ik het verhaal van mensen. althans dat probeer ik... de meeste mensen over wie ik vertel, hebben het zelf helemaal niet meer na kunnen vertellen. Ik heb onderzoek gedaan, gereconstrueerd en logisch bedacht wat er gebeurd is. Maar van de mensen zelf zal ik het nooit meer kunnen horen.Daarom vind ik het zo belangrijk dat mensen verhalen blijven delen. Dus vraag aan je oma wat je altijd al wilde weten, of ga een gesprek over vroeger aan met je oude buurvrouw. Sla de verhalen op, al is het maar in je geheugen. Nu kan het nog...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten