Vrouwen uit de geschiedenis

Vorige week bezocht ik Atria, instituut voor emancipatie en vouwengeschiedenis. Daar mocht ik de originele archiefstukken van Aletta Jacobs inzien. Als geschiedenisfan en feminist was dat natuurlijk een buitenkans. Tegelijk werden mij die dag een aantal dingen nog eens extra pijnlijk duidelijk.


Hoe weinig er eigenlijk algemeen bekend is over Aletta Jacobs bijvoorbeeld, en dan is zij nog een van de bekendste vrouwelijke figuren uit de moderne geschiedenis. Over een Rosa Manus of een Wilhelmina Drucker hoef je al helemaal niet te beginnen, laat staan dat mensen weten wat ze allemaal gepresteerd hebben. De naamgever van Dolle Mina, dat zal toch wel een prostituee zijn geweest. Althans daar werd hartelijk om gelachen tijdens een populaire tv-quiz. Het stoom kwam inmiddels uit mijn oren. Maar kan je mensen iets kwalijk nemen wat ze simpelweg nooit geleerd hebben? En dat is nou precies waar het mis gaat. Een instituut als Atria is zo belangrijk omdat er gewoon hele gaten in de geschiedenis gevallen zijn. Gaten in het onderwijs, gaten in de geschiedschrijving, maar misschien nog wel meer een grote blinde vlek in de algemene opvatting over geschiedenis en de rol van vrouwen daarin.


Ik heb het zelf ook gemerkt. Als jonge vrouw voldoe je nou eenmaal niet echt aan het beeld van iemand die zich met een allesoverheersende passie in de geschiedenis vast bijt. Ik merk het bij bijeenkomsten waar ik toch het gevoel heb dat ik wordt aangekeken of ik de stagiaire ben. Niks mis mee, maar ik ben al jaren professional met een eigen bedrijf. Ik merk het bij sollicitaties, als je toch niet goed in het profiel blijkt te passen. Later blijkt dan dat het profiel toch echt meer een man van middelbare leeftijd is die wat meer "bagage" heeft. Middelbaar zal ik hopelijk vanzelf wel een keer worden, maar een man toch waarschijnlijk echt niet. Terwijl wij vrouwen juist zo'n verfrissend beeld kunnen hebben over de geschiedenis, en met name in educatie. Ik geef al jaren met veel plezier gastlessen op scholen, met name over de oorlog. Daar komt bij dat ik heel veel onderzoek heb gedaan naar verzetsvrouwen. Dus probeer ik ze altijd een prominente plek te geven tijdens mijn lessen.


Maar er is veel meer nodig nog. Er moet meer aandacht komen voor vrouwen die geschiedenis hebben geschreven, zowel actief als passief. De informatie moet aangepast worden, de mindset moet aangepast worden, het blikveld verbreed worden. Zodat we een totaalplaatje kunnen aanbieden  waarin iedereen zich herkent. Dat brengt mij meteen bij de noodzaak van dit verhaal. In een eerdere blog schreef ik al over mijn nichtje die geboren zou worden en elke impact dat had. Dat prachtige meisje is er inmiddels en een uurtje voordat ik bij Atria binnen kwam, zat ik met haar op mijn schoot. En natuurlijk moest ik aan die parallel denken. Zij gaat fantastische dingen doen in haar leven, dat weet ik nu al. Maar om ervoor te zorgen dat zij niet uit de geschiedenis geschreven zal worden, moeten wij nu actie ondernemen. Ik wil dat zij leert over alle fantastische vrouwen die haar voor zijn gegaan en weet dat zij zelf tot grootse dingen in staat is. En dat ze dat niet alleen hoort van haar feministische tante, maar dat gewoon heel vanzelfsprekend is. Zolang dat niet zo is, maakt dat voor mij de noodzaak alleen nog maar groter.


Is het dan alleen maar ellende? Nee, absoluut niet! Ik sta hier zeker niet alleen in. Er zijn gelukkig zoveel gedreven en gemotiveerde mensen en organisaties die hier druk mee bezig zijn. Natuurlijk Atria, maar ook zeker de mensen achter het initiatief F-Site waar ik mij graag bij aansluit. Daarbij wil ik nog even benadrukken hoe ongelooflijk belangrijk de mannen in dit verhaal zijn. Als het goed is, stimuleren en motiveren zij de vrouwen om zich heen en beperken zij zich niet tot een bepaald beeld van die vrouwen. Aletta had die mannen in haar omgeving, ik heb ze en gelukkig heeft mijn nichtje ze ook.

Verhalenschat en de Verhalenschatkist

Een korte blog om uit te leggen hoe de activiteiten van Verhalenschat verder gaan en welke nieuwe onderdelen daarbij komen.

Vanaf heden is Verhalenschat een echt Historisch Onderzoek & adviesbureau. Dat betekent dat jullie bij mij terecht kunnen voor onderzoek en publicaties, op welke schaal dan ook. In dat kader ben ik ook al bezig met een aantal interessante onderzoeksonderwerpen en artikelen. Omdat ik veel onderzoek ook, ook bijvoorbeeld stamboomonderzoek, kom ik vaak bijzondere verhalen tegen. Elke week zal ik er een delen en die verschijnen hier. Veel van mijn onderwerpen zullen een raakvlak hebben met Amsterdamse geschiedenis. In dat kader blijf ik ook zeker, en met alle liefde, educatieve projecten begeleiden en  gastlessen en lezingen geven. Want ik vind dat bepaalde verhalen gewoon (meer) gedeeld moeten worden. Ik vind het vooral interessant om mij te verdiepen in verborgen verhalen en onontdekte helden in de geschiedenis. Eigenlijk is het een soort schatgraven en naar buiten halen wat verstopt is.

En dat laatste is ook precies wat ik ga doen met de Verhalenschatkist, alleen dan op persoonlijk vlak. Ik ga actief op zoek naar onontdekte helden en verborgen talenten en dat doe ik met een echte schatkist vol (helden)verhalen. Ik begin met een educatief traject op scholen waarbij ik kinderen op zoek laat gaan naar helden om zich heen en de manier waarop zij zelf een held kunnen worden. Hierbij ligt de nadruk op persoonlijke talenten en wensen. Daarnaast geef ik coaching hoe professionals dit toe kunnen passen in hun dagelijkse werk, Ik begin op scholen, maar dit traject zou natuurlijk ook heel mooi toegepast kunnen worden in het bedrijfsleven. In eerste instantie zal de Verhalenschatkist een onderdeel zijn van Verhalenschat, maar mogelijk worden dit later op zichzelf staande onderdelen.

Er is dus weer genoeg te doen, maar ik heb er zin in...

Hou jullie op de hoogte!

Dag Eberhard... Een Nalatenschap

Ik loop door de stad, mijn stad, zijn stad. Ik sta stil bij zijn huis waar de bloemenzee almaar groeit. Ik sta stil bij al mijn favoriete plekken in die stad waar de vlag nu halfstok hangt. En ik sta, in gedachten, stil in de straat waar ik opgroeide en waar ik blijkbaar zelfs nog tegenover hem heb gewoond. Ik hoor mensen spreken over de nalatenschap van Eberhard van der Laan. Mijn vorige blog was nog een ode aan hem. De man is er niet meer, maar zijn nalatenschap heef de stad voorgoed veranderd.

Ik herken mezelf op een bepaalde manier in hem. Die onvoorwaardelijke liefde voor een stad, die lang niet altijd even mooi is, maar toch de mooiste plek op aarde is. Maar ik herken ook vooral de absolute gedrevenheid om ergens de dingen mooier en beter te willen maken.

Mijn gedachten dwalen af... Wat zou ik willen dat mijn nalatenschap wordt? Wat zou ik willen dat er, in een verre toekomst, over mij geschreven en gezegd wordt? Er zijn inderdaad wel een aantal dingen die ik graag anders zou willen zien, ja. Ik schreef er al eens eerder over. Ik ben in de gelukkige positie dat ik geloof dat ik een aantal van die dingen ook echt kan veranderen. Voor mij betekent dit alleen maar extra motivatie om nog meer lansen te gaan breken en de stad, de wereld, nog ietsje mooier en liever te gaan maken.

Dus als je mij vraagt wat de nalatenschap van Eberhard is, dan hoop ik dat het is dat mensen gaan nadenken over hoe zij zelf de stad mooier kunnen maken. Zijn lieve stad, mijn geliefde stad en de stad van ons allemaal. Ik eindig natuurlijk met de woorden waar Eberhard zelf afscheid mee nam:

"Zorg goed voor de stad en voor elkaar."

De kracht van Eberhard

De aflevering van Zomergasten met Amsterdams burgemeester Eberhard van der Laan, het kan je bijna niet ontgaan zijn. Ik was een van de, ongetwijfeld miljoenen, mensen die ernaar gekeken heeft. En compleet geraakt, besloot ik om er maar weer eens over te schrijven.


Ik besloot dat niet op dezelfde avond nog te doen. Omdat ik het ten eerste niet zo'n goed idee vond om dat om middernacht nog eens te gaan, terwijl om 6.00 uur de wekker zou gaan. Maar ook omdat ik die paar uurtjes slaap wel even nodig had om de boel weer een beetje helder te krijgen. Het schrijft trouwens ook helemaal niet makkelijk als je de hele tijd met je hoofd op je bureau slaat of als er tranen op je toetsenbord vallen. Want tranen vielen er... Wat een emotie zat er in, voelbaar dwars door het scherm heen en het sneed dwars overal doorheen. Die oprechte emotie, die zo dramatisch en tegelijk zo ontzettend mooi is. Een combinatie van kwetsbaarheid en kracht.


Ik schrijf dit verhaal op de plek waar ik zeven jaar geleden Eberhard voor het eerst persoonlijk ontmoette. Door een speling van het toeval (niet dus!) zit ik daar nu tijdelijk weer even. In 2010 werkte ik daar net en Eberhard was net burgemeester. Hij kwam binnen voor een officieel overleg, met zijn haren waren compleet verwaaid door het Nederlandse weer. Dat scheen hem niet te deren. Hij was meteen een van de meest sympathieke mensen die ik ooit had ontmoet uit de politiek. Mijn waardering voor hem is altijd gebleven en dat werd tijdens het interview eigenlijk alleen maar nog groter. Zo'n oprechtheid, de echte emoties en de enorme kwetsbaarheid die hem tegelijk zo krachtig maakt.


Want is dat niet een van de sterkste dingen die je kunt doen? Zo keihard kwetsbaar durven te zijn waar iedereen het kan zien. Ik durf dus ook dapper genoeg te zijn om te zeggen dat ik ongelooflijk hard moest huilen tijdens het interview. De sluizen gingen open en er was geen houden meer aan. Het was trouwens zeker niet de eerste keer deze week hoor. Ik leef mij nogal makkelijk in, dus dan krijg je dat soort dingen. Ik heb een paar weken geleden zelfs stiekem op mijn werk gehuild, toen ik het bericht hoorde dat nagellakheld Tijn overleden was. Of net als. Eberhard, bij de hartverscheurende en teglijk hartverwarmende beelden van de bijeenkomst voor Ajacied Nouri.


Ik hoop dat we allemaal wat geleerd hebben van het interview met Eberhard. Zijn het niet de woorden die hij sprak, dan toch zeker de manier waarop hij zich opstelde. Dus laat die tranen maar lekker stromen, laat het je heel even compleet verteren. Maar pak dan je leven weer op en ga met ongekende kracht verder. Laten we allemaal een beetje Eberhard zijn.

Lieve jongens en meisjes

Stichting Sire komt met een nieuwe campagne "geef jongens meer ruimte." Ruimte die ze nodig hebben om wild te kunnen doen, te kunnen ravotten en als nieuwsgierige ontdekkers op avontuur kunnen gaan. Helemaal mee eens natuurlijk, mits we 'jongens' veranderen in 'kinderen'.


Er is steeds minder ruimte voor typisch jongensgedrag en dat is jammer. Dat is ook heel jammer. Kinderen hebben de ruimte nodig om te kunnen ontdekken wie ze zijn, om zich te kunnen uiten en zich in hun eigen tempo te kunnen ontwikkelen. Maar geldt dat niet voor alle kinderen? Er bestaat helemaal niet zoiets als typisch jongensgedrag. Daarmee bereik je alleen maar dat kinderen van jongs af aan in een bepaald rolpatroon en hokje geduwd worden. Jongens horen wild, avontuurlijk en stoer te zijn. Meisjes moeten toch vooral lief, schattig en zorgzaam zijn. Wat is dat nou voor een ongelooflijke onzin?! Kwaad word ik er inderdaad een beetje om, want je belemmert kinderen niet alleen om te zijn wie ze echt zijn, we vergeten nogal eens dat we daar de basis leggen voor hun hele verdere leven. Waarom zou je als meisje niet stoer kunnen zijn en waarom zou je als jongetje niet heel zorgzaam kunnen zijn. En waarom zouden we het niet gewoon allebei kunnen zijn?! Ik ken een heleboel jongens en meisjes (of ze nou volwassen of kind zijn) die toch echt wel allebei zijn.


Mijn ouders... ik schreef al eerder over ze. Twee van de meest stoere en zorgzame mensen die ik ken, die hun dochters ook nog eens opgevoed hebben met het idee dat ze alles kunnen worden. En dat werden ze ook. Er waren geen restricties en ik heb ze nog niet. Ik voel met niet beperkt door een bepaalde rol, omdat ik toevallig een meisje van 32 ben. Mijn zusje, 28 is ze en bijna moeder, is al net zo. Al klimt ze tegenwoordig niet meer in bomen. Bij ons was het nooit een issue, maar dat is het wel. Ik zie het zo ongelooflijk vaak... Berichten over vrouwen die minder zichtbaar zijn in zowel de politiek als de media. Aan de andere kant de jongens die altijd geleerd hebben dat ze stoer moeten zijn en niet hun gevoelens mogen uiten, volwassen mannen die dus nog steeds geen weg met hun emoties weten. Hoe zou dat toch komen? Misschien toch omdat daar ooit eens een bodempje gekegd is voor beperkende denkwijzen.... dat hoeft natuurlijk helemaal niet de bedoeling geweest te zijn, maar toch is het gebeurd. Dat gebeurt thuis, maar zeker ook in het onderwijs en al helemaal in bijvoorbeeld de media. En nu dus ook in Sire-campagnes. We moeten ons veel meer bewust zijn van de boodschap die we aan onze kinderen doorgeven.


En voordat iedereen mij ervan gaat beschuldigen dat ik een feministische agenda heb, dat klopt. Maar dit gaat veel verder dan dat... emancipatie gaat helemaal niet alleen over vrouwen. Het gaat over alle lieve jongens en meisjes die graag op hun eigen manier willen ontwikkelen zonder dat ze van jongs af aan in een keurslijf gepropt worden. Dat we hen, de dromers en de wereldverbeteraars, gaan empoweren om hun dromen waar te maken. Dat is zoveel waardevoller. Dus lieve, stoere jongens en meisjes... laat je helemaal niets vertellen over hoe je zou moeten zijn. Jullie kunnen alles zijn en worden wat jullie maar willen! Angelique staat in ieder geval altijd aan jullie zijde om dat toe te juichen en waar nodig daar een klein beetje mee te helpen.

De wereld beter maken

Weten jullie wat ik vroeger wilde worden? Kinderarts. En wel met een reden... Ik wilde kinderen beter maken. Ik was toen zelf nog een guppie van een jaar of zes, maar ik verslond ieder medisch boek wat ik kon vinden. Zoals velen van jullie inmiddels wel weten, ben ik nooit dokter geworden. En dat had een hele specifieke reden.

Ergens in het begin van de jaren '90 zat ik een medisch programma te kijken en daar werd het mij keihard duidelijk dat kinderen helemaal niet altijd beter worden. Ik was flink over mijn toeren en het kinderarts-plan was compleet van de baan om nooit meer terug te keren. Vorige week werden wij collectief weer eens allemaal op die afschuwelijke feiten gedrukt toen nagellakheld Tijn overleed. Slechts zes jaar oud... Dezelfde leeftijd als toen ik grote dromen had om al die kinderen beter te gaan maken. Maar Tijn werd niet meer beter, net zoals het jongetje wat ik in het tv-programma zag zo'n 25 jaar geleden. Tijn werd dan misschien zelf niet meer beter, hij heeft de wereld wel een stukje beter gemaakt. Zo raakte hij een besef waar ik jaren over gedaan heb om het mij te realiseren. Er zijn zoveel manieren om niet alleen kinderen, maar zeker ook de wereld, beter te maken. 

Jaren gelden bedacht ik dat als ik kinderen dan misschien niet fysiek beter kon maken, ik ze misschien wel gelukkiger en blijer kon maken. Iets meegeven waar ze hun hele leven wat aan hebben. En zo heb ik een kinderboek geschreven en ben ik begonnen met educatieve projecten en gastlessen op scholen. Ik bedacht mij wat ik vroeger leuk had gevonden en ben dat gaan doen voor huidige generaties kinderen. Ik heb veel kinderen geïnspireerd en gedaan wat ik wilde doen: kinderen de klas uit halen en laten zien dat er nog een hele wereld buiten de school is. Tegelijk merkte ik ook dat er meer nodig was. Sommige kinderen die buiten het huidige onderwijssysreem vallen, op wat voor manier dan ook, bleken fantastische dingen te kunnen doen zodra ze buiten de school kwamen. Precies het juiste contact maken met mensen, een groot sociaal hart hebben voor hun medemens of totaal gebiologeerd raken door persoonlijke verhalen en tastbare geschiedenis. Toen wist ik het zeker... dit was wat ik beter kan maken!

Kinderen hebben dromen die veel verder gaan dan wat ze op school leren, zoals inderdaad ook die lieve kleine held Tijn. Dromen waar de wereld alleen maar beter van kan worden. Dromen waar in het onderwijs helaas niet altijd ruimte voor is. Dromen die ik ook ooit gehad heb, maar nooit helemaal verloren ben. Dromen die ik nu waar wil gaan maken, voor mezelf maar ook voor alle kinderen die daar nu misschien niet de ruimte voor krijgen. Wat ik nu wil worden? Ik heb nog steeds geen idee. Maar een ding weet ik zeker.... Er is iets wat ik eigenlijk altijd al geweest ben. Iemand met grote dromen en een onverbeterlijke wereldverbeteraar, als is het maar een heel klein beetje. En dat is waar ik mij vol overtuiging voor zal blijven inzetten. Hoe? Daarover later meer...

"You may say I'm a Dreamer, but I'm not the only one." - John Lennon

Anders opgeleid: een ode aan mijn ouders

Ik heb mij er altijd kapot aan geërgerd...  het allesbepalende onderscheid tussen hoog en laag opgeleid. Wat is dat nou voor een onzin?! Alsof de ene vorm per definitie beter is dan de andere... Alsof de dokter per definitie hoger ingeschat wordt dan de bakker. Bij de bakker kom ik elke dag en de dokter hoop ik zo min mogelijk te zien, dat even ter vergelijking wie er in mijn leven belangrijker is op een dagelijkse basis.

Over belangrijk gesproken... mijn ouders. Als er twee mensen zijn die zich ongelooflijk hard ingezet hebben om hun kinderen alles te kunnen geven, dan zijn zij het wel. Hun leven lang hebben zij keihard gewerkt om hun kinderen te laten studeren. En dat hebben we dan dus ook gedaan. Ik heb een universitaire studie afgerond en mijn zus heeft een fantastische baan in de applicatiebeheer. Dan hoor je vaak 'je ouders zullen ook wel hoogopgeleid zijn." En dat klopt ook. Beiden zijn toen ze veertien, vijftien waren van school gegaan zonder diploma. Alles wat zij kunnen hebben ze gaande hun leven geleerd. En ik ken niemand die hoger opgeleid is in wat zij doen. Mijn vader maakt de meest ingewikkelde berekeningen, of het nou gaat om het beladen van vliegtuigen of het verbouwen van huizen. Want dat kan hij! Twee keer raden wie ik, met mijn hele universitaire opleiding bel als de wasmachine lekt of als er geschilderd moet worden. Mijn moeder werkt in de ouderenzorg en ik durf met stelligheid te beweren dat zij dat beter doet dan menigeen die er voor opgeleid is. Hoe zou ik dus ooit durven beweren dat het een hoger is dan het andere.

Waarom is dat dan wel precies wat we onze kinderen leren? Ik loop nu al lang genoeg in het onderwijs mee om te zien hoe hoog de druk is op kinderen om maar op een "zo hoog mogelijk opleiding" te komen. Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk... zoals een van mijn gewaardeerde collega's die hoopt dat een van haar dochters bakker wordt, want dan heb je altijd te eten. En dat is ook zo. Maar dat niet alleen... Moeten we kinderen niet veel meer leren dar ze iets moeten doen wat ze leuk vinden? En zal dat dan toevallig ook niet iets zijn waar ze heel goed in zijn? Worden ze daar niet veel gelukkiger van? En worden wij daar dan collectief niet allemaal beter van? Dus wil ik ook volop in gaan zetten op het ontdekken, waarderen en toepassen van unieke talenten. En dan zou het helemaal mooi zijn als we ook nog eens uiteindelijk van die akelige terminologie van laag en hoog onderwijs afkomen. Ik heb daar nooit onderscheid in gemaakt en ik zou iedereen op willen roepen om hetzelfde te doen.

Sommige mensen volgen hun talent voor wetenschap en sommige mensen volgen hun talent voor sociaal werk. Sommige mensen leren uit een boek en sommige mensen leren in de praktijk. En niet een ding daarvan is belangrijker dan de ander. Je bent niet hoger opgeleid en je bent niet lager opgeleid, je bent anders opgeleid. Daarom heb ik de Verhalenschatkist opgericht. Ik ga net zo lang speeches, lezingen, gastlessen en coaching geven tot iedereen daarvan doordrongen is.

Verhalenschatkist

Begin deze maand kondigde ik het al... Verhalenschat kwam terug van eigenlijk nooit weg geweest. Maar er zou wel het nodige veranderen. Daar ben ik in de tussentijd bijzonder druk mee bezig geweest. Nu volgt de onthulling, in ieder geval een soort van...

Verhalenschat is ongeveer een jaar undercover geweest, sluimerend op de achtergrond. Ik heb een geweldige sabbatical gehad en daarna ongelooflijk hard gesolliciteerd. Om er vervolgens achter iets te komen wat ik eigenlijk allang wist, je zou verwachten dat ik slimmer was. Ik ben erachter gekomen dat mensen het meeste aan mij hebben, en dat ik het meest gelukkig wordt, als ik doe waar ik goed in ben. Daar waar passie en talent samen komen. En wat was dat? Onderzoek doen, dingen ontdekken en dat delen met mensen. Ik word zo ongelooflijk blij als ik nieuwe ontdekkingen doe, zoals erachter komen dat de voorouders toch echt uit Zuid-Europa komen of toevalligheden als voorouders van de ene kant in dezelfde straat hebben gewoond als voorouders van de andere kant. Natuurlijk kan ik dan niet wachten om dat met mensen te delen. Zo weet ik ook wat ik op deze manier voor mensen kan betekenen. Ik kreeg een verzoek van een ouder iemand die wilde weten wat er met de winkel van zijn oom en tante gebeurd was tijdens en na de oorlog. Als ik daar dan antwoord op kan geven, dan weet ik dat ik iemands leven een klein stukje lichter gemaakt heb.

Dat is het dus... eruit halen wat er in zit en naar boven trekken wat heel lang verborgen heeft gezeten. Daar komt mijn passie voor geschiedenis vandaan. En dat is heel toevallig ook nog eens precies waar mijn talenten liggen. Dus dat is wat we gaan doen. Graven naar verborgen verhalen, mysteries ontrafelen en kennis delen door die verhalen naar buiten te brengen. Binding met het heden door het belang van de geschiedenis. En wie weet, misschien creëren we nog een nieuwe visie voor de toekomst. Hoe gaan we dat nou precies doen? We waren daar natuurlijk al een beetje mee begonnen door de blogs van Verborgen Amsterdam en de bijbehorende rondleidingen, maar we gaan nog verder. We doen onderzoek en natuurlijk niet alleen voor onszelf, maar juist ook voor jullie! Schakel ons in voor het doen van historisch onderzoek en/of stamboomonderzoek of voor hulp en advies daarbij. Maar omdat ik ook graag verhalen deel, kunnen jullie mij ook inhuren voor het geven van gastlessen en lezingen. Ik kom graag op scholen of bij bedrijven vertellen over specifieke historische onderwerpen die voor hen van belang zijn. Of denk aan een combinatie van dingen; zo heb ik eens onderzoek gecombineerd met een rondleiding langs huizen van familieleden en voorouders. Dat is natuurlijk ook enig als cadeautje! Samen ontdekken welke schat aan verhalen er verborgen ligt.

Het heeft allemaal wel wat weg van schatgraven. Daarom ook een iets nieuwe naam: De Verhalenschatkist. Verhalenschat blijft de bedrijfsnaam, maar de Verhalenschatkist staat symbool voor de nieuwe/vernieuwde activiteiten en focus van het bedrijf. Er is een gloednieuwe website. Maar de komende weken zijn wij nog in ontwikkeling en in de testfase. Mijn volgers zullen dat gauw genoeg meekrijgen. In juni, als Verhalenschat precies 5 jaar bestaat, gaan wij definitief live!

Vrouwen van de geschiedenis en vrouwen van de toekomst

Op 5 mei bezocht ik verschillende Huizen van Verzet, allen hadden iets te maken met vrouwen in het verzet. De rol van vrouwen in de geschiedenis is een onderwerp wat mij al jaren bezig houdt en waar ik dagen eerder al een ander blog over schreef bij Verborgen Amsterdam. Die avond klopte de toekomst aan en hoorde ik dat ik in oktober tante wordt van een meisje. Voor haar zullen wij, (ik, mijn zus/haar moeder, mijn moeder en oma) de vrouwen van de geschiedenis zijn. Zou het ons anders vergaan dan de vrouwen van de geschiedenis voor ons?

Wat ik tijdens mijn bezoeken aan de verzetshaarden net iets te vaak hoorde, en wat mij al meerdere keren was opgevallen tijdens eigen eerder onderzoek, de rol van vrouwen tijdens de oorlog is jarenlang onderbelicht en onderschat geweest. En dat lot was niet alleen voor vrouwen uit de oorlog. Hoe vaak leren kinderen over vrouwelijke helden zoals Aletta en Kenau? Of over plaatselijke heldinnen uit de oorlog, maar ook ver daarbuiten? Ik hoorde daar in ieder geval nooit wat over op school. Maar ook op andere scholen werd daar weinig aandacht aan besteed, ook nu nog niet weet ik uit eigen ervaring.

Wat is precies het probleem? Gisteren hoorde ik bijvoorbeeld over Jacoba van Tongeren, tot een aantal jaren geleden een volledig onbekende verzetsleidster, dat over haar vaak werd gezegd dat zij dingen deed waar ze eigenlijk een man voor had moeten zijn en die ze beter aan een man over kon laten. Dan vergeten we gewoon even dat ze haar verzetsgroep van 140 leden zo goed gecodeerd had dat we er in de jaren 2000 nog niet achter waren wie daar precies inzaten. Na de oorlog hoorde je nooit meer iets over haar en kwam ze in geen enkel historisch boek over de oorlog uitvoerig voor.

Dus nu vraag ik mij af... zal mijn kleine, nu nog ongeboren, nichtje straks wel van alles weten over vrouwelijke helden, verzetsvrouwen en de vele generaties die haar voor gegaan zijn? Ik spreek hierbij de hoop uit dat het wel mag gebeuren. Er is nog zoveel te leren en te ontdekken. Diezelfde wens geldt trouwens voor alle kleine jongens. Want emancipatie is niet alleen iets van vrouwen. Gelukkig gebeuren er de laatste jaren steeds meer goede initiatieven en leren we steeds meer over de rol van vrouwen in de geschiedenis.

Dus hierbij mijn oproep: vertel elkaar verhalen over al die vrouwen die ons inspireerde en anders weet ik er nog wel een paar. Laten we hen ook het historische podium geven dat zij verdienen.

The Comeback

De mensen die mij al wat langer volgen, weten het al... vorig jaar was een bijzonder jaar. Ik had halverwege het jaar een sabbatical genomen, zodat ik even rustig na kon denken over wat ik nou het allerliefste wilde doen. Na die periode eind 2016, waar ik ongelooflijk veel geleerd heb, gooide ik het roer om en besloot om mij niet meer volledig te focussen op mijn bedrijf Verhalenschat. Ik moest maar eens een echte baan gaan zoeken en niet blijven freelance-hoppen als zzp'er. Natuurlijk zou ik nog wat leuke opdrachten ernaast blijven doen, maar daar zou het dan wel bij blijven.

En nu? Nu is 2017 inmiddels al vier maanden oud. En nu durf ik na vele pogingen wel te zeggen dat ik het goed mis had. Zoals dat gaat, het ging niet helemaal zoals ik het vooraf bedacht had. Het solliciteren ging moeizaam, heel moeizaam. Niet omdat ik niks kan, want er zijn weinig mensen die kunnen wat ik kan. Maar het is gewoon niet zo makkelijk om van zzp'er de overstap te maken naar onderdeel van een bedrijf. Ik realiseerde mij dat, alhoewel misschien niet genoeg, maar ik denk dat de bedrijven zich dat ook realiseerden. Het lukte gewoon niet!

In april kwam het breekpunt en daarmee ook het keerpunt. Ik moest echt weer aan het werk en kreeg een aanbod via het uitzendbureau. Alles zou dus toch gaan zoals ik het bedacht had, maar het leven had blijkbaar wat anders voor mij in petto. Ik ben namelijk tijdens de allereerste proefdag met gierende banden daar weg gegaan. Dag baan! Waarom doe je zoiets? Dat is heel simpel; het voelde gewoon niet goed en dan moet je gaan. Ik voelde mij niet prettig in het bedrijf (nee, ik ga niet zeggen waar dat was). Maar het ging veel verder dan dat...

Die middag zat ik aan mijn computertje onderzoek te doen en mijn blogs voor Verborgen Amsterdam te schrijven. Toen realiseerde ik mij dat dat was waar ik gelukkig van word. En dat ik het al die tijd mis gehad heb. Ik moest geen baan zoeken om te kunnen doen wat ik leuk vind, ik moet doen wat ik leuk vind en daar een baan van maken, Was ik dus gewoon vergeten dat ik die baan allang had! Maar al die redenen dan die je had om er mee te willen stoppen? Ja, daar moest inderdaad wel het een en ander veranderen en dat gebeurd ook. Want niet meer werkte heb ik eruit gegooid en er zijn wat dingen aangepast, zodat ik gewoon kan doen wat ik het liefste doe en waar ik het beste in ben. Laat mij maar lekker onderzoeken, schrijven, lesgeven en anderen inspireren. Dat is wat ik hier te doen heb!

Inmiddels heb ik alweer een paar leuke opdrachten binnen en er komt nog veel meer aan. Maar ik doe met alle liefde nog meer leuke dingen. Waarvoor kun je mij bellen? Hulp nodig bij onderzoek (historisch of stamboom)? Graag! Lezingen geven of gastdocent zijn? Leuk! Meer weten over Amsterdam met een wandeling? Ik trek mijn schoenen vast aan! Binnenkort wordt ook de Verhalenschatkist gelanceerd waar we gaan graven in dat wat verborgen ligt, niet alleen in de geschiedenis maar ook in de mensen zelf. Lieve mensen, ik heb er weer zin in! Hopelijk tot snel bij Verhalenschat.

Nieuwe Blog-serie!

Via de blog "Angelique Schrijft" heb ik jullie de afgelopen jaren vooral meegenomen naar alles wat mij bezighield en opviel. Daar zal ik ook zeker nog mee doorgaan. Maar ik merkte ook een andere behoefte... de behoefte aan kennis en mooie verhalen. Van mijn volgers hoor ik vaak dat ze meer willen weten over een bepaald onderwerp van Amsterdamse geschiedenis of dat ze graag eens mee willen op een rondleiding maar daar de mogelijkheid niet voor hebben. Daar ga ik nu wat aan doen! Bovendien vind ik het heel leuk om verhalen te delen die anders ligt te verstoffen in mijn bovenkamer. Dus vanaf deze week zijn al deze verhalen te volgen via de nieuwe Blog-serie "Verborgen Amsterdam". Elke woensdag en zaterdag komt daar een verhaal op te staan en aanstaande woensdag 5 april wordt de eerste gepubliceerd. Natuurlijk zijn de verhalen ook te volgen via de verschillende social media kanalen van Verhalenschat en van Angelique van der Pol.

Zie jullie snel bij een van mijn blogs!