Dag Eberhard... Een Nalatenschap

Ik loop door de stad, mijn stad, zijn stad. Ik sta stil bij zijn huis waar de bloemenzee almaar groeit. Ik sta stil bij al mijn favoriete plekken in die stad waar de vlag nu halfstok hangt. En ik sta, in gedachten, stil in de straat waar ik opgroeide en waar ik blijkbaar zelfs nog tegenover hem heb gewoond. Ik hoor mensen spreken over de nalatenschap van Eberhard van der Laan. Mijn vorige blog was nog een ode aan hem. De man is er niet meer, maar zijn nalatenschap heef de stad voorgoed veranderd.

Ik herken mezelf op een bepaalde manier in hem. Die onvoorwaardelijke liefde voor een stad, die lang niet altijd even mooi is, maar toch de mooiste plek op aarde is. Maar ik herken ook vooral de absolute gedrevenheid om ergens de dingen mooier en beter te willen maken.

Mijn gedachten dwalen af... Wat zou ik willen dat mijn nalatenschap wordt? Wat zou ik willen dat er, in een verre toekomst, over mij geschreven en gezegd wordt? Er zijn inderdaad wel een aantal dingen die ik graag anders zou willen zien, ja. Ik schreef er al eens eerder over. Ik ben in de gelukkige positie dat ik geloof dat ik een aantal van die dingen ook echt kan veranderen. Voor mij betekent dit alleen maar extra motivatie om nog meer lansen te gaan breken en de stad, de wereld, nog ietsje mooier en liever te gaan maken.

Dus als je mij vraagt wat de nalatenschap van Eberhard is, dan hoop ik dat het is dat mensen gaan nadenken over hoe zij zelf de stad mooier kunnen maken. Zijn lieve stad, mijn geliefde stad en de stad van ons allemaal. Ik eindig natuurlijk met de woorden waar Eberhard zelf afscheid mee nam:

"Zorg goed voor de stad en voor elkaar."