Vorige week bezocht ik Atria, instituut voor emancipatie en vouwengeschiedenis. Daar mocht ik de originele archiefstukken van Aletta Jacobs inzien. Als geschiedenisfan en feminist was dat natuurlijk een buitenkans. Tegelijk werden mij die dag een aantal dingen nog eens extra pijnlijk duidelijk.
Hoe weinig er eigenlijk algemeen bekend is over Aletta Jacobs bijvoorbeeld, en dan is zij nog een van de bekendste vrouwelijke figuren uit de moderne geschiedenis. Over een Rosa Manus of een Wilhelmina Drucker hoef je al helemaal niet te beginnen, laat staan dat mensen weten wat ze allemaal gepresteerd hebben. De naamgever van Dolle Mina, dat zal toch wel een prostituee zijn geweest. Althans daar werd hartelijk om gelachen tijdens een populaire tv-quiz. Het stoom kwam inmiddels uit mijn oren. Maar kan je mensen iets kwalijk nemen wat ze simpelweg nooit geleerd hebben? En dat is nou precies waar het mis gaat. Een instituut als Atria is zo belangrijk omdat er gewoon hele gaten in de geschiedenis gevallen zijn. Gaten in het onderwijs, gaten in de geschiedschrijving, maar misschien nog wel meer een grote blinde vlek in de algemene opvatting over geschiedenis en de rol van vrouwen daarin.
Ik heb het zelf ook gemerkt. Als jonge vrouw voldoe je nou eenmaal niet echt aan het beeld van iemand die zich met een allesoverheersende passie in de geschiedenis vast bijt. Ik merk het bij bijeenkomsten waar ik toch het gevoel heb dat ik wordt aangekeken of ik de stagiaire ben. Niks mis mee, maar ik ben al jaren professional met een eigen bedrijf. Ik merk het bij sollicitaties, als je toch niet goed in het profiel blijkt te passen. Later blijkt dan dat het profiel toch echt meer een man van middelbare leeftijd is die wat meer "bagage" heeft. Middelbaar zal ik hopelijk vanzelf wel een keer worden, maar een man toch waarschijnlijk echt niet. Terwijl wij vrouwen juist zo'n verfrissend beeld kunnen hebben over de geschiedenis, en met name in educatie. Ik geef al jaren met veel plezier gastlessen op scholen, met name over de oorlog. Daar komt bij dat ik heel veel onderzoek heb gedaan naar verzetsvrouwen. Dus probeer ik ze altijd een prominente plek te geven tijdens mijn lessen.
Maar er is veel meer nodig nog. Er moet meer aandacht komen voor vrouwen die geschiedenis hebben geschreven, zowel actief als passief. De informatie moet aangepast worden, de mindset moet aangepast worden, het blikveld verbreed worden. Zodat we een totaalplaatje kunnen aanbieden waarin iedereen zich herkent. Dat brengt mij meteen bij de noodzaak van dit verhaal. In een eerdere blog schreef ik al over mijn nichtje die geboren zou worden en elke impact dat had. Dat prachtige meisje is er inmiddels en een uurtje voordat ik bij Atria binnen kwam, zat ik met haar op mijn schoot. En natuurlijk moest ik aan die parallel denken. Zij gaat fantastische dingen doen in haar leven, dat weet ik nu al. Maar om ervoor te zorgen dat zij niet uit de geschiedenis geschreven zal worden, moeten wij nu actie ondernemen. Ik wil dat zij leert over alle fantastische vrouwen die haar voor zijn gegaan en weet dat zij zelf tot grootse dingen in staat is. En dat ze dat niet alleen hoort van haar feministische tante, maar dat gewoon heel vanzelfsprekend is. Zolang dat niet zo is, maakt dat voor mij de noodzaak alleen nog maar groter.
Is het dan alleen maar ellende? Nee, absoluut niet! Ik sta hier zeker niet alleen in. Er zijn gelukkig zoveel gedreven en gemotiveerde mensen en organisaties die hier druk mee bezig zijn. Natuurlijk Atria, maar ook zeker de mensen achter het initiatief F-Site waar ik mij graag bij aansluit. Daarbij wil ik nog even benadrukken hoe ongelooflijk belangrijk de mannen in dit verhaal zijn. Als het goed is, stimuleren en motiveren zij de vrouwen om zich heen en beperken zij zich niet tot een bepaald beeld van die vrouwen. Aletta had die mannen in haar omgeving, ik heb ze en gelukkig heeft mijn nichtje ze ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten