De aflevering van Zomergasten met Amsterdams burgemeester Eberhard van der Laan, het kan je bijna niet ontgaan zijn. Ik was een van de, ongetwijfeld miljoenen, mensen die ernaar gekeken heeft. En compleet geraakt, besloot ik om er maar weer eens over te schrijven.
Ik besloot dat niet op dezelfde avond nog te doen. Omdat ik het ten eerste niet zo'n goed idee vond om dat om middernacht nog eens te gaan, terwijl om 6.00 uur de wekker zou gaan. Maar ook omdat ik die paar uurtjes slaap wel even nodig had om de boel weer een beetje helder te krijgen. Het schrijft trouwens ook helemaal niet makkelijk als je de hele tijd met je hoofd op je bureau slaat of als er tranen op je toetsenbord vallen. Want tranen vielen er... Wat een emotie zat er in, voelbaar dwars door het scherm heen en het sneed dwars overal doorheen. Die oprechte emotie, die zo dramatisch en tegelijk zo ontzettend mooi is. Een combinatie van kwetsbaarheid en kracht.
Ik schrijf dit verhaal op de plek waar ik zeven jaar geleden Eberhard voor het eerst persoonlijk ontmoette. Door een speling van het toeval (niet dus!) zit ik daar nu tijdelijk weer even. In 2010 werkte ik daar net en Eberhard was net burgemeester. Hij kwam binnen voor een officieel overleg, met zijn haren waren compleet verwaaid door het Nederlandse weer. Dat scheen hem niet te deren. Hij was meteen een van de meest sympathieke mensen die ik ooit had ontmoet uit de politiek. Mijn waardering voor hem is altijd gebleven en dat werd tijdens het interview eigenlijk alleen maar nog groter. Zo'n oprechtheid, de echte emoties en de enorme kwetsbaarheid die hem tegelijk zo krachtig maakt.
Want is dat niet een van de sterkste dingen die je kunt doen? Zo keihard kwetsbaar durven te zijn waar iedereen het kan zien. Ik durf dus ook dapper genoeg te zijn om te zeggen dat ik ongelooflijk hard moest huilen tijdens het interview. De sluizen gingen open en er was geen houden meer aan. Het was trouwens zeker niet de eerste keer deze week hoor. Ik leef mij nogal makkelijk in, dus dan krijg je dat soort dingen. Ik heb een paar weken geleden zelfs stiekem op mijn werk gehuild, toen ik het bericht hoorde dat nagellakheld Tijn overleden was. Of net als. Eberhard, bij de hartverscheurende en teglijk hartverwarmende beelden van de bijeenkomst voor Ajacied Nouri.
Ik hoop dat we allemaal wat geleerd hebben van het interview met Eberhard. Zijn het niet de woorden die hij sprak, dan toch zeker de manier waarop hij zich opstelde. Dus laat die tranen maar lekker stromen, laat het je heel even compleet verteren. Maar pak dan je leven weer op en ga met ongekende kracht verder. Laten we allemaal een beetje Eberhard zijn.
