Een paar dagen geleden liep ik langs het huis waar ik in ben opgegroeid, een klein donker huisje op twee hoog in Amsterdam West. Naar binnen gegaan ben ik niet, want ik wil niet weten wie er nu in mijn kamer slaapt en ik wil niet zien wat ze met alle mooie dingen hebben gedaan die mijn vader daar gemaakt heeft. Wel heb ik even door het deurraampje gegluurd en het was nog precies dezelfde trap waar ik elke ochtend vanaf rende, op weg naar school. En heel even ben ik weer twaalf jaar, net zo oud als de kinderen die ik eerder op de dag gecoacht heb. Wat ging ik graag naar school. Ik vond het heerlijk om nieuwe dingen te leren en te ontdekken. Zo erg zelfs dat ik daar mijn beroep van heb mogen maken.
Nu loop ik weer regelmatig op school rond, hetzij aan de andere kant van de tafel. En nog vind ik het te gek. Hoewel het nu toch voornamelijk de kinderen zijn die zich ontwikkelen. Dat meemaken is zo ontzettend mooi. En toch is het anders... de kinderen zijn anders, ze zijn slimmer, brutaler en weten nog veel meer van de wereld dan wij op die leeftijd. Terwijl ik toch echt wel al heel slim was. Maar ik denk wel dat kinderen soms te weinig ruimte om echt hun individuele talenten en wensen naar buiten te laten komen. Iets waar ik mij nooit in belemmerd heb gevoeld. Maar goed, ik ging naar school in de jaren '90 (ja, zo lang geleden al...) en voor mij gevoel kon alles. Weten jullie wat ik deed als we iets voor onszelf mochten doen? Ik las andere kinderen voor uit geschiedenisboekjes, het heeft er altijd ingezeten. Dus met dat meisje op twee hoog in Amsterdam West, met haar krankzinnige voorliefde voor lezen, is het dus aardig goed gekomen.
Terug naar de kinderen van nu. Zullen zij diezelfde ruimte krijgen of zitten zij toch veel meer in een keurslijf geperst van dingen die ze moeten doen en presteren? Ik merk het op scholen, er zitten zoveel geweldige kinderen op met unieke talenten, die misschien net even buiten het huidige onderwijssysteem vallen. Heb ik dan alle antwoorden? Nee, ik heb wel een missie. Natuurlijk begin ik hier weer over mijn nichtje, die nu al zo'n sterk eigen karakter heeft (haha succes!). Over een paar jaar gaat zij ook naar school. Zal zij de ruimte krijgen op school om te doen wat ze wil en wat ze goed kan, omdat ze daar uitgedaagd wordt om het beste uit haar zelf te halen en waar niet alles om cijfers en prestaties draait? Dat als je jezelf kan ontwikkelen, dat dat een van de mooiste dingen is die je een kind kan meegeven. Als het aan de familie ligt, natuurlijk wel. Ik hoop dat zij elke ochtend, in een heel ander gedeelte van de stad, net zo enthousiast van de trap vliegt als haar gekke tante.
Er is veel veranderd, wij zijn veranderd, het huis is veranderd, de buurt is veranderd en zelfs de stad is veranderd. Het enige wat hetzelfde is gebleven, is mijn onvoorwaardelijke liefde voor deze plek waar ik ben opgegroeid en de stad die ik nog altijd mijn thuis is. En voor al haar unieke kinderen, waar ik er nog altijd een van ben.
zaterdag 24 februari 2018
dinsdag 28 november 2017
Vrouwen uit de geschiedenis
Vorige week bezocht ik Atria, instituut voor emancipatie en vouwengeschiedenis. Daar mocht ik de originele archiefstukken van Aletta Jacobs inzien. Als geschiedenisfan en feminist was dat natuurlijk een buitenkans. Tegelijk werden mij die dag een aantal dingen nog eens extra pijnlijk duidelijk.
Hoe weinig er eigenlijk algemeen bekend is over Aletta Jacobs bijvoorbeeld, en dan is zij nog een van de bekendste vrouwelijke figuren uit de moderne geschiedenis. Over een Rosa Manus of een Wilhelmina Drucker hoef je al helemaal niet te beginnen, laat staan dat mensen weten wat ze allemaal gepresteerd hebben. De naamgever van Dolle Mina, dat zal toch wel een prostituee zijn geweest. Althans daar werd hartelijk om gelachen tijdens een populaire tv-quiz. Het stoom kwam inmiddels uit mijn oren. Maar kan je mensen iets kwalijk nemen wat ze simpelweg nooit geleerd hebben? En dat is nou precies waar het mis gaat. Een instituut als Atria is zo belangrijk omdat er gewoon hele gaten in de geschiedenis gevallen zijn. Gaten in het onderwijs, gaten in de geschiedschrijving, maar misschien nog wel meer een grote blinde vlek in de algemene opvatting over geschiedenis en de rol van vrouwen daarin.
Ik heb het zelf ook gemerkt. Als jonge vrouw voldoe je nou eenmaal niet echt aan het beeld van iemand die zich met een allesoverheersende passie in de geschiedenis vast bijt. Ik merk het bij bijeenkomsten waar ik toch het gevoel heb dat ik wordt aangekeken of ik de stagiaire ben. Niks mis mee, maar ik ben al jaren professional met een eigen bedrijf. Ik merk het bij sollicitaties, als je toch niet goed in het profiel blijkt te passen. Later blijkt dan dat het profiel toch echt meer een man van middelbare leeftijd is die wat meer "bagage" heeft. Middelbaar zal ik hopelijk vanzelf wel een keer worden, maar een man toch waarschijnlijk echt niet. Terwijl wij vrouwen juist zo'n verfrissend beeld kunnen hebben over de geschiedenis, en met name in educatie. Ik geef al jaren met veel plezier gastlessen op scholen, met name over de oorlog. Daar komt bij dat ik heel veel onderzoek heb gedaan naar verzetsvrouwen. Dus probeer ik ze altijd een prominente plek te geven tijdens mijn lessen.
Maar er is veel meer nodig nog. Er moet meer aandacht komen voor vrouwen die geschiedenis hebben geschreven, zowel actief als passief. De informatie moet aangepast worden, de mindset moet aangepast worden, het blikveld verbreed worden. Zodat we een totaalplaatje kunnen aanbieden waarin iedereen zich herkent. Dat brengt mij meteen bij de noodzaak van dit verhaal. In een eerdere blog schreef ik al over mijn nichtje die geboren zou worden en elke impact dat had. Dat prachtige meisje is er inmiddels en een uurtje voordat ik bij Atria binnen kwam, zat ik met haar op mijn schoot. En natuurlijk moest ik aan die parallel denken. Zij gaat fantastische dingen doen in haar leven, dat weet ik nu al. Maar om ervoor te zorgen dat zij niet uit de geschiedenis geschreven zal worden, moeten wij nu actie ondernemen. Ik wil dat zij leert over alle fantastische vrouwen die haar voor zijn gegaan en weet dat zij zelf tot grootse dingen in staat is. En dat ze dat niet alleen hoort van haar feministische tante, maar dat gewoon heel vanzelfsprekend is. Zolang dat niet zo is, maakt dat voor mij de noodzaak alleen nog maar groter.
Is het dan alleen maar ellende? Nee, absoluut niet! Ik sta hier zeker niet alleen in. Er zijn gelukkig zoveel gedreven en gemotiveerde mensen en organisaties die hier druk mee bezig zijn. Natuurlijk Atria, maar ook zeker de mensen achter het initiatief F-Site waar ik mij graag bij aansluit. Daarbij wil ik nog even benadrukken hoe ongelooflijk belangrijk de mannen in dit verhaal zijn. Als het goed is, stimuleren en motiveren zij de vrouwen om zich heen en beperken zij zich niet tot een bepaald beeld van die vrouwen. Aletta had die mannen in haar omgeving, ik heb ze en gelukkig heeft mijn nichtje ze ook.
Hoe weinig er eigenlijk algemeen bekend is over Aletta Jacobs bijvoorbeeld, en dan is zij nog een van de bekendste vrouwelijke figuren uit de moderne geschiedenis. Over een Rosa Manus of een Wilhelmina Drucker hoef je al helemaal niet te beginnen, laat staan dat mensen weten wat ze allemaal gepresteerd hebben. De naamgever van Dolle Mina, dat zal toch wel een prostituee zijn geweest. Althans daar werd hartelijk om gelachen tijdens een populaire tv-quiz. Het stoom kwam inmiddels uit mijn oren. Maar kan je mensen iets kwalijk nemen wat ze simpelweg nooit geleerd hebben? En dat is nou precies waar het mis gaat. Een instituut als Atria is zo belangrijk omdat er gewoon hele gaten in de geschiedenis gevallen zijn. Gaten in het onderwijs, gaten in de geschiedschrijving, maar misschien nog wel meer een grote blinde vlek in de algemene opvatting over geschiedenis en de rol van vrouwen daarin.
Ik heb het zelf ook gemerkt. Als jonge vrouw voldoe je nou eenmaal niet echt aan het beeld van iemand die zich met een allesoverheersende passie in de geschiedenis vast bijt. Ik merk het bij bijeenkomsten waar ik toch het gevoel heb dat ik wordt aangekeken of ik de stagiaire ben. Niks mis mee, maar ik ben al jaren professional met een eigen bedrijf. Ik merk het bij sollicitaties, als je toch niet goed in het profiel blijkt te passen. Later blijkt dan dat het profiel toch echt meer een man van middelbare leeftijd is die wat meer "bagage" heeft. Middelbaar zal ik hopelijk vanzelf wel een keer worden, maar een man toch waarschijnlijk echt niet. Terwijl wij vrouwen juist zo'n verfrissend beeld kunnen hebben over de geschiedenis, en met name in educatie. Ik geef al jaren met veel plezier gastlessen op scholen, met name over de oorlog. Daar komt bij dat ik heel veel onderzoek heb gedaan naar verzetsvrouwen. Dus probeer ik ze altijd een prominente plek te geven tijdens mijn lessen.
Maar er is veel meer nodig nog. Er moet meer aandacht komen voor vrouwen die geschiedenis hebben geschreven, zowel actief als passief. De informatie moet aangepast worden, de mindset moet aangepast worden, het blikveld verbreed worden. Zodat we een totaalplaatje kunnen aanbieden waarin iedereen zich herkent. Dat brengt mij meteen bij de noodzaak van dit verhaal. In een eerdere blog schreef ik al over mijn nichtje die geboren zou worden en elke impact dat had. Dat prachtige meisje is er inmiddels en een uurtje voordat ik bij Atria binnen kwam, zat ik met haar op mijn schoot. En natuurlijk moest ik aan die parallel denken. Zij gaat fantastische dingen doen in haar leven, dat weet ik nu al. Maar om ervoor te zorgen dat zij niet uit de geschiedenis geschreven zal worden, moeten wij nu actie ondernemen. Ik wil dat zij leert over alle fantastische vrouwen die haar voor zijn gegaan en weet dat zij zelf tot grootse dingen in staat is. En dat ze dat niet alleen hoort van haar feministische tante, maar dat gewoon heel vanzelfsprekend is. Zolang dat niet zo is, maakt dat voor mij de noodzaak alleen nog maar groter.
Is het dan alleen maar ellende? Nee, absoluut niet! Ik sta hier zeker niet alleen in. Er zijn gelukkig zoveel gedreven en gemotiveerde mensen en organisaties die hier druk mee bezig zijn. Natuurlijk Atria, maar ook zeker de mensen achter het initiatief F-Site waar ik mij graag bij aansluit. Daarbij wil ik nog even benadrukken hoe ongelooflijk belangrijk de mannen in dit verhaal zijn. Als het goed is, stimuleren en motiveren zij de vrouwen om zich heen en beperken zij zich niet tot een bepaald beeld van die vrouwen. Aletta had die mannen in haar omgeving, ik heb ze en gelukkig heeft mijn nichtje ze ook.
dinsdag 7 november 2017
Verhalenschat en de Verhalenschatkist
Een korte blog om uit te leggen hoe de activiteiten van Verhalenschat verder gaan en welke nieuwe onderdelen daarbij komen.
Vanaf heden is Verhalenschat een echt Historisch Onderzoek & adviesbureau. Dat betekent dat jullie bij mij terecht kunnen voor onderzoek en publicaties, op welke schaal dan ook. In dat kader ben ik ook al bezig met een aantal interessante onderzoeksonderwerpen en artikelen. Omdat ik veel onderzoek ook, ook bijvoorbeeld stamboomonderzoek, kom ik vaak bijzondere verhalen tegen. Elke week zal ik er een delen en die verschijnen hier. Veel van mijn onderwerpen zullen een raakvlak hebben met Amsterdamse geschiedenis. In dat kader blijf ik ook zeker, en met alle liefde, educatieve projecten begeleiden en gastlessen en lezingen geven. Want ik vind dat bepaalde verhalen gewoon (meer) gedeeld moeten worden. Ik vind het vooral interessant om mij te verdiepen in verborgen verhalen en onontdekte helden in de geschiedenis. Eigenlijk is het een soort schatgraven en naar buiten halen wat verstopt is.
En dat laatste is ook precies wat ik ga doen met de Verhalenschatkist, alleen dan op persoonlijk vlak. Ik ga actief op zoek naar onontdekte helden en verborgen talenten en dat doe ik met een echte schatkist vol (helden)verhalen. Ik begin met een educatief traject op scholen waarbij ik kinderen op zoek laat gaan naar helden om zich heen en de manier waarop zij zelf een held kunnen worden. Hierbij ligt de nadruk op persoonlijke talenten en wensen. Daarnaast geef ik coaching hoe professionals dit toe kunnen passen in hun dagelijkse werk, Ik begin op scholen, maar dit traject zou natuurlijk ook heel mooi toegepast kunnen worden in het bedrijfsleven. In eerste instantie zal de Verhalenschatkist een onderdeel zijn van Verhalenschat, maar mogelijk worden dit later op zichzelf staande onderdelen.
Er is dus weer genoeg te doen, maar ik heb er zin in...
Hou jullie op de hoogte!
vrijdag 13 oktober 2017
Dag Eberhard... Een Nalatenschap
Ik loop door de stad, mijn stad, zijn stad. Ik sta stil bij zijn huis waar de bloemenzee almaar groeit. Ik sta stil bij al mijn favoriete plekken in die stad waar de vlag nu halfstok hangt. En ik sta, in gedachten, stil in de straat waar ik opgroeide en waar ik blijkbaar zelfs nog tegenover hem heb gewoond. Ik hoor mensen spreken over de nalatenschap van Eberhard van der Laan. Mijn vorige blog was nog een ode aan hem. De man is er niet meer, maar zijn nalatenschap heef de stad voorgoed veranderd.
Ik herken mezelf op een bepaalde manier in hem. Die onvoorwaardelijke liefde voor een stad, die lang niet altijd even mooi is, maar toch de mooiste plek op aarde is. Maar ik herken ook vooral de absolute gedrevenheid om ergens de dingen mooier en beter te willen maken.
Mijn gedachten dwalen af... Wat zou ik willen dat mijn nalatenschap wordt? Wat zou ik willen dat er, in een verre toekomst, over mij geschreven en gezegd wordt? Er zijn inderdaad wel een aantal dingen die ik graag anders zou willen zien, ja. Ik schreef er al eens eerder over. Ik ben in de gelukkige positie dat ik geloof dat ik een aantal van die dingen ook echt kan veranderen. Voor mij betekent dit alleen maar extra motivatie om nog meer lansen te gaan breken en de stad, de wereld, nog ietsje mooier en liever te gaan maken.
Dus als je mij vraagt wat de nalatenschap van Eberhard is, dan hoop ik dat het is dat mensen gaan nadenken over hoe zij zelf de stad mooier kunnen maken. Zijn lieve stad, mijn geliefde stad en de stad van ons allemaal. Ik eindig natuurlijk met de woorden waar Eberhard zelf afscheid mee nam:
Ik herken mezelf op een bepaalde manier in hem. Die onvoorwaardelijke liefde voor een stad, die lang niet altijd even mooi is, maar toch de mooiste plek op aarde is. Maar ik herken ook vooral de absolute gedrevenheid om ergens de dingen mooier en beter te willen maken.
Mijn gedachten dwalen af... Wat zou ik willen dat mijn nalatenschap wordt? Wat zou ik willen dat er, in een verre toekomst, over mij geschreven en gezegd wordt? Er zijn inderdaad wel een aantal dingen die ik graag anders zou willen zien, ja. Ik schreef er al eens eerder over. Ik ben in de gelukkige positie dat ik geloof dat ik een aantal van die dingen ook echt kan veranderen. Voor mij betekent dit alleen maar extra motivatie om nog meer lansen te gaan breken en de stad, de wereld, nog ietsje mooier en liever te gaan maken.
Dus als je mij vraagt wat de nalatenschap van Eberhard is, dan hoop ik dat het is dat mensen gaan nadenken over hoe zij zelf de stad mooier kunnen maken. Zijn lieve stad, mijn geliefde stad en de stad van ons allemaal. Ik eindig natuurlijk met de woorden waar Eberhard zelf afscheid mee nam:
"Zorg goed voor de stad en voor elkaar."
maandag 31 juli 2017
De kracht van Eberhard
De aflevering van Zomergasten met Amsterdams burgemeester Eberhard van der Laan, het kan je bijna niet ontgaan zijn. Ik was een van de, ongetwijfeld miljoenen, mensen die ernaar gekeken heeft. En compleet geraakt, besloot ik om er maar weer eens over te schrijven.
Ik besloot dat niet op dezelfde avond nog te doen. Omdat ik het ten eerste niet zo'n goed idee vond om dat om middernacht nog eens te gaan, terwijl om 6.00 uur de wekker zou gaan. Maar ook omdat ik die paar uurtjes slaap wel even nodig had om de boel weer een beetje helder te krijgen. Het schrijft trouwens ook helemaal niet makkelijk als je de hele tijd met je hoofd op je bureau slaat of als er tranen op je toetsenbord vallen. Want tranen vielen er... Wat een emotie zat er in, voelbaar dwars door het scherm heen en het sneed dwars overal doorheen. Die oprechte emotie, die zo dramatisch en tegelijk zo ontzettend mooi is. Een combinatie van kwetsbaarheid en kracht.
Ik schrijf dit verhaal op de plek waar ik zeven jaar geleden Eberhard voor het eerst persoonlijk ontmoette. Door een speling van het toeval (niet dus!) zit ik daar nu tijdelijk weer even. In 2010 werkte ik daar net en Eberhard was net burgemeester. Hij kwam binnen voor een officieel overleg, met zijn haren waren compleet verwaaid door het Nederlandse weer. Dat scheen hem niet te deren. Hij was meteen een van de meest sympathieke mensen die ik ooit had ontmoet uit de politiek. Mijn waardering voor hem is altijd gebleven en dat werd tijdens het interview eigenlijk alleen maar nog groter. Zo'n oprechtheid, de echte emoties en de enorme kwetsbaarheid die hem tegelijk zo krachtig maakt.
Want is dat niet een van de sterkste dingen die je kunt doen? Zo keihard kwetsbaar durven te zijn waar iedereen het kan zien. Ik durf dus ook dapper genoeg te zijn om te zeggen dat ik ongelooflijk hard moest huilen tijdens het interview. De sluizen gingen open en er was geen houden meer aan. Het was trouwens zeker niet de eerste keer deze week hoor. Ik leef mij nogal makkelijk in, dus dan krijg je dat soort dingen. Ik heb een paar weken geleden zelfs stiekem op mijn werk gehuild, toen ik het bericht hoorde dat nagellakheld Tijn overleden was. Of net als. Eberhard, bij de hartverscheurende en teglijk hartverwarmende beelden van de bijeenkomst voor Ajacied Nouri.
Ik hoop dat we allemaal wat geleerd hebben van het interview met Eberhard. Zijn het niet de woorden die hij sprak, dan toch zeker de manier waarop hij zich opstelde. Dus laat die tranen maar lekker stromen, laat het je heel even compleet verteren. Maar pak dan je leven weer op en ga met ongekende kracht verder. Laten we allemaal een beetje Eberhard zijn.
Ik besloot dat niet op dezelfde avond nog te doen. Omdat ik het ten eerste niet zo'n goed idee vond om dat om middernacht nog eens te gaan, terwijl om 6.00 uur de wekker zou gaan. Maar ook omdat ik die paar uurtjes slaap wel even nodig had om de boel weer een beetje helder te krijgen. Het schrijft trouwens ook helemaal niet makkelijk als je de hele tijd met je hoofd op je bureau slaat of als er tranen op je toetsenbord vallen. Want tranen vielen er... Wat een emotie zat er in, voelbaar dwars door het scherm heen en het sneed dwars overal doorheen. Die oprechte emotie, die zo dramatisch en tegelijk zo ontzettend mooi is. Een combinatie van kwetsbaarheid en kracht.
Ik schrijf dit verhaal op de plek waar ik zeven jaar geleden Eberhard voor het eerst persoonlijk ontmoette. Door een speling van het toeval (niet dus!) zit ik daar nu tijdelijk weer even. In 2010 werkte ik daar net en Eberhard was net burgemeester. Hij kwam binnen voor een officieel overleg, met zijn haren waren compleet verwaaid door het Nederlandse weer. Dat scheen hem niet te deren. Hij was meteen een van de meest sympathieke mensen die ik ooit had ontmoet uit de politiek. Mijn waardering voor hem is altijd gebleven en dat werd tijdens het interview eigenlijk alleen maar nog groter. Zo'n oprechtheid, de echte emoties en de enorme kwetsbaarheid die hem tegelijk zo krachtig maakt.
Want is dat niet een van de sterkste dingen die je kunt doen? Zo keihard kwetsbaar durven te zijn waar iedereen het kan zien. Ik durf dus ook dapper genoeg te zijn om te zeggen dat ik ongelooflijk hard moest huilen tijdens het interview. De sluizen gingen open en er was geen houden meer aan. Het was trouwens zeker niet de eerste keer deze week hoor. Ik leef mij nogal makkelijk in, dus dan krijg je dat soort dingen. Ik heb een paar weken geleden zelfs stiekem op mijn werk gehuild, toen ik het bericht hoorde dat nagellakheld Tijn overleden was. Of net als. Eberhard, bij de hartverscheurende en teglijk hartverwarmende beelden van de bijeenkomst voor Ajacied Nouri.
Ik hoop dat we allemaal wat geleerd hebben van het interview met Eberhard. Zijn het niet de woorden die hij sprak, dan toch zeker de manier waarop hij zich opstelde. Dus laat die tranen maar lekker stromen, laat het je heel even compleet verteren. Maar pak dan je leven weer op en ga met ongekende kracht verder. Laten we allemaal een beetje Eberhard zijn.
dinsdag 25 juli 2017
Lieve jongens en meisjes
Stichting Sire komt met een nieuwe campagne "geef jongens meer ruimte." Ruimte die ze nodig hebben om wild te kunnen doen, te kunnen ravotten en als nieuwsgierige ontdekkers op avontuur kunnen gaan. Helemaal mee eens natuurlijk, mits we 'jongens' veranderen in 'kinderen'.
Er is steeds minder ruimte voor typisch jongensgedrag en dat is jammer. Dat is ook heel jammer. Kinderen hebben de ruimte nodig om te kunnen ontdekken wie ze zijn, om zich te kunnen uiten en zich in hun eigen tempo te kunnen ontwikkelen. Maar geldt dat niet voor alle kinderen? Er bestaat helemaal niet zoiets als typisch jongensgedrag. Daarmee bereik je alleen maar dat kinderen van jongs af aan in een bepaald rolpatroon en hokje geduwd worden. Jongens horen wild, avontuurlijk en stoer te zijn. Meisjes moeten toch vooral lief, schattig en zorgzaam zijn. Wat is dat nou voor een ongelooflijke onzin?! Kwaad word ik er inderdaad een beetje om, want je belemmert kinderen niet alleen om te zijn wie ze echt zijn, we vergeten nogal eens dat we daar de basis leggen voor hun hele verdere leven. Waarom zou je als meisje niet stoer kunnen zijn en waarom zou je als jongetje niet heel zorgzaam kunnen zijn. En waarom zouden we het niet gewoon allebei kunnen zijn?! Ik ken een heleboel jongens en meisjes (of ze nou volwassen of kind zijn) die toch echt wel allebei zijn.
Mijn ouders... ik schreef al eerder over ze. Twee van de meest stoere en zorgzame mensen die ik ken, die hun dochters ook nog eens opgevoed hebben met het idee dat ze alles kunnen worden. En dat werden ze ook. Er waren geen restricties en ik heb ze nog niet. Ik voel met niet beperkt door een bepaalde rol, omdat ik toevallig een meisje van 32 ben. Mijn zusje, 28 is ze en bijna moeder, is al net zo. Al klimt ze tegenwoordig niet meer in bomen. Bij ons was het nooit een issue, maar dat is het wel. Ik zie het zo ongelooflijk vaak... Berichten over vrouwen die minder zichtbaar zijn in zowel de politiek als de media. Aan de andere kant de jongens die altijd geleerd hebben dat ze stoer moeten zijn en niet hun gevoelens mogen uiten, volwassen mannen die dus nog steeds geen weg met hun emoties weten. Hoe zou dat toch komen? Misschien toch omdat daar ooit eens een bodempje gekegd is voor beperkende denkwijzen.... dat hoeft natuurlijk helemaal niet de bedoeling geweest te zijn, maar toch is het gebeurd. Dat gebeurt thuis, maar zeker ook in het onderwijs en al helemaal in bijvoorbeeld de media. En nu dus ook in Sire-campagnes. We moeten ons veel meer bewust zijn van de boodschap die we aan onze kinderen doorgeven.
En voordat iedereen mij ervan gaat beschuldigen dat ik een feministische agenda heb, dat klopt. Maar dit gaat veel verder dan dat... emancipatie gaat helemaal niet alleen over vrouwen. Het gaat over alle lieve jongens en meisjes die graag op hun eigen manier willen ontwikkelen zonder dat ze van jongs af aan in een keurslijf gepropt worden. Dat we hen, de dromers en de wereldverbeteraars, gaan empoweren om hun dromen waar te maken. Dat is zoveel waardevoller. Dus lieve, stoere jongens en meisjes... laat je helemaal niets vertellen over hoe je zou moeten zijn. Jullie kunnen alles zijn en worden wat jullie maar willen! Angelique staat in ieder geval altijd aan jullie zijde om dat toe te juichen en waar nodig daar een klein beetje mee te helpen.
Er is steeds minder ruimte voor typisch jongensgedrag en dat is jammer. Dat is ook heel jammer. Kinderen hebben de ruimte nodig om te kunnen ontdekken wie ze zijn, om zich te kunnen uiten en zich in hun eigen tempo te kunnen ontwikkelen. Maar geldt dat niet voor alle kinderen? Er bestaat helemaal niet zoiets als typisch jongensgedrag. Daarmee bereik je alleen maar dat kinderen van jongs af aan in een bepaald rolpatroon en hokje geduwd worden. Jongens horen wild, avontuurlijk en stoer te zijn. Meisjes moeten toch vooral lief, schattig en zorgzaam zijn. Wat is dat nou voor een ongelooflijke onzin?! Kwaad word ik er inderdaad een beetje om, want je belemmert kinderen niet alleen om te zijn wie ze echt zijn, we vergeten nogal eens dat we daar de basis leggen voor hun hele verdere leven. Waarom zou je als meisje niet stoer kunnen zijn en waarom zou je als jongetje niet heel zorgzaam kunnen zijn. En waarom zouden we het niet gewoon allebei kunnen zijn?! Ik ken een heleboel jongens en meisjes (of ze nou volwassen of kind zijn) die toch echt wel allebei zijn.
Mijn ouders... ik schreef al eerder over ze. Twee van de meest stoere en zorgzame mensen die ik ken, die hun dochters ook nog eens opgevoed hebben met het idee dat ze alles kunnen worden. En dat werden ze ook. Er waren geen restricties en ik heb ze nog niet. Ik voel met niet beperkt door een bepaalde rol, omdat ik toevallig een meisje van 32 ben. Mijn zusje, 28 is ze en bijna moeder, is al net zo. Al klimt ze tegenwoordig niet meer in bomen. Bij ons was het nooit een issue, maar dat is het wel. Ik zie het zo ongelooflijk vaak... Berichten over vrouwen die minder zichtbaar zijn in zowel de politiek als de media. Aan de andere kant de jongens die altijd geleerd hebben dat ze stoer moeten zijn en niet hun gevoelens mogen uiten, volwassen mannen die dus nog steeds geen weg met hun emoties weten. Hoe zou dat toch komen? Misschien toch omdat daar ooit eens een bodempje gekegd is voor beperkende denkwijzen.... dat hoeft natuurlijk helemaal niet de bedoeling geweest te zijn, maar toch is het gebeurd. Dat gebeurt thuis, maar zeker ook in het onderwijs en al helemaal in bijvoorbeeld de media. En nu dus ook in Sire-campagnes. We moeten ons veel meer bewust zijn van de boodschap die we aan onze kinderen doorgeven.
En voordat iedereen mij ervan gaat beschuldigen dat ik een feministische agenda heb, dat klopt. Maar dit gaat veel verder dan dat... emancipatie gaat helemaal niet alleen over vrouwen. Het gaat over alle lieve jongens en meisjes die graag op hun eigen manier willen ontwikkelen zonder dat ze van jongs af aan in een keurslijf gepropt worden. Dat we hen, de dromers en de wereldverbeteraars, gaan empoweren om hun dromen waar te maken. Dat is zoveel waardevoller. Dus lieve, stoere jongens en meisjes... laat je helemaal niets vertellen over hoe je zou moeten zijn. Jullie kunnen alles zijn en worden wat jullie maar willen! Angelique staat in ieder geval altijd aan jullie zijde om dat toe te juichen en waar nodig daar een klein beetje mee te helpen.
donderdag 13 juli 2017
De wereld beter maken
Weten jullie wat ik vroeger wilde worden? Kinderarts. En wel met een reden... Ik wilde kinderen beter maken. Ik was toen zelf nog een guppie van een jaar of zes, maar ik verslond ieder medisch boek wat ik kon vinden. Zoals velen van jullie inmiddels wel weten, ben ik nooit dokter geworden. En dat had een hele specifieke reden.
Ergens in het begin van de jaren '90 zat ik een medisch programma te kijken en daar werd het mij keihard duidelijk dat kinderen helemaal niet altijd beter worden. Ik was flink over mijn toeren en het kinderarts-plan was compleet van de baan om nooit meer terug te keren. Vorige week werden wij collectief weer eens allemaal op die afschuwelijke feiten gedrukt toen nagellakheld Tijn overleed. Slechts zes jaar oud... Dezelfde leeftijd als toen ik grote dromen had om al die kinderen beter te gaan maken. Maar Tijn werd niet meer beter, net zoals het jongetje wat ik in het tv-programma zag zo'n 25 jaar geleden. Tijn werd dan misschien zelf niet meer beter, hij heeft de wereld wel een stukje beter gemaakt. Zo raakte hij een besef waar ik jaren over gedaan heb om het mij te realiseren. Er zijn zoveel manieren om niet alleen kinderen, maar zeker ook de wereld, beter te maken.
Jaren gelden bedacht ik dat als ik kinderen dan misschien niet fysiek beter kon maken, ik ze misschien wel gelukkiger en blijer kon maken. Iets meegeven waar ze hun hele leven wat aan hebben. En zo heb ik een kinderboek geschreven en ben ik begonnen met educatieve projecten en gastlessen op scholen. Ik bedacht mij wat ik vroeger leuk had gevonden en ben dat gaan doen voor huidige generaties kinderen. Ik heb veel kinderen geïnspireerd en gedaan wat ik wilde doen: kinderen de klas uit halen en laten zien dat er nog een hele wereld buiten de school is. Tegelijk merkte ik ook dat er meer nodig was. Sommige kinderen die buiten het huidige onderwijssysreem vallen, op wat voor manier dan ook, bleken fantastische dingen te kunnen doen zodra ze buiten de school kwamen. Precies het juiste contact maken met mensen, een groot sociaal hart hebben voor hun medemens of totaal gebiologeerd raken door persoonlijke verhalen en tastbare geschiedenis. Toen wist ik het zeker... dit was wat ik beter kan maken!
Kinderen hebben dromen die veel verder gaan dan wat ze op school leren, zoals inderdaad ook die lieve kleine held Tijn. Dromen waar de wereld alleen maar beter van kan worden. Dromen waar in het onderwijs helaas niet altijd ruimte voor is. Dromen die ik ook ooit gehad heb, maar nooit helemaal verloren ben. Dromen die ik nu waar wil gaan maken, voor mezelf maar ook voor alle kinderen die daar nu misschien niet de ruimte voor krijgen. Wat ik nu wil worden? Ik heb nog steeds geen idee. Maar een ding weet ik zeker.... Er is iets wat ik eigenlijk altijd al geweest ben. Iemand met grote dromen en een onverbeterlijke wereldverbeteraar, als is het maar een heel klein beetje. En dat is waar ik mij vol overtuiging voor zal blijven inzetten. Hoe? Daarover later meer...
"You may say I'm a Dreamer, but I'm not the only one." - John Lennon
Kinderen hebben dromen die veel verder gaan dan wat ze op school leren, zoals inderdaad ook die lieve kleine held Tijn. Dromen waar de wereld alleen maar beter van kan worden. Dromen waar in het onderwijs helaas niet altijd ruimte voor is. Dromen die ik ook ooit gehad heb, maar nooit helemaal verloren ben. Dromen die ik nu waar wil gaan maken, voor mezelf maar ook voor alle kinderen die daar nu misschien niet de ruimte voor krijgen. Wat ik nu wil worden? Ik heb nog steeds geen idee. Maar een ding weet ik zeker.... Er is iets wat ik eigenlijk altijd al geweest ben. Iemand met grote dromen en een onverbeterlijke wereldverbeteraar, als is het maar een heel klein beetje. En dat is waar ik mij vol overtuiging voor zal blijven inzetten. Hoe? Daarover later meer...
"You may say I'm a Dreamer, but I'm not the only one." - John Lennon
Abonneren op:
Posts (Atom)